Op deze website zullen jullie verschillende sfeerbeelden kunnen terugvinden van mijn reis naar Suriname.
http://picasaweb.google.com/Lindsayinsuriname
zaterdag 29 maart 2008
Laatste bericht... SNIFF
Zoals ik al zei: maandag morgen zijn we vroeg opgestaan want het was D-Day….Voor Joy ging er vandaag een grote droom uitkomen.. voor mij en Carmen een kleintje. Want we gingen die dag zwemmen en snorkelen met dolfijnen in de “dolphin Academy”.
S’ochtends vroeg, Lindsay (tot grote ergernis van Carmen) weer vroeg uit de veren!
En zoals het een goede “huisvrouw” betaamd maakte ik alvast een heerlijk ontbijt voor de anderen klaar met getoaste boterhammetjes en verse thee. Heerlijk toch!
Na dit uitgebreide ontbijt besloten we even aan het zwembad te relaxen en wat kleur op te doen. We werden namelijk pas verwacht bij de dolfijnen omstreeks 15u45. Het waren lange uren om af te tellen voor Joy.
Om 12uur s’middags mocht ik eindelijk mijn visum gaan afhalen bij de twee lieftallige heren van het consulaat ! Bij deze nog eens een bedankje!
En toen de staatsbus op…richting dolfijnen!!! We kwamen er aan en melden ons aan. We wilden dit voor geen geld van de wereld missen en dus waren we natuurlijk veel te vroeg! Dus namen we snel nog een kijkje in de rest van het Seaquarium.
Naast dolfijnen waren er nog andere dieren gehuisvest namelijk: zeeleeuwen, zeeschildpadden, verpleegsterhaaien, flamingo’s, zeesterren en een heleboel andere zeebewoners. Maar natuurlijk hadden wij enkel oog voor de prachtige dolfijnen waar we zelf mee gingen zwemmen, spannend!!
Na een kijkje te nemen in de fotohal van het gebouw kwamen we er achter dat Tom Cruise en Marco Borsato en vele andere sterren hier ook met dolfijnen waren komen zwemmen. Als dat geen meerwaarde geeft J * ahum*.
Eindelijk was het zover, na enkele uurtjes rondhangen was het eindelijk onze beurt!
We kregen een paar zwemvliezen, een snorkel in onze handen gegooid en na een korte briefing over wat wel en niet kon werden we naar de dolfijnen gebracht.
In de baai hing een klein laddertje om af te dalen alvorens we in de baai waren. In de afgezette baai zwommen vier dieren; twee moeders en twee kleintjes waarvan een kalfje van amper vier maanden oud.
We gingen in het water en al dadelijk kwamen de dieren naar ons toe gezwommen om ons te inspecteren. We aaiden ze zeer voorzichtig. Ze voelden net aan als een opgespannen vijverfolie die je nat gemaakt hebt, rubberachtig dus.
Daar gingen we dan, zowel de dieren als wij mochten vrij zwemmen. Wat een ontzettend intieme gebeurtenis, het was prachtig!
Het was een unieke ervaring, wij zij aan zij zwemmend en duikend met de dolfijnen. Al luisterend naar de prachtige geluiden die deze dieren maken onderwater, waande ik me echt in een film van national geographic.
De dieren waren zo aanhankelijk, ze komen echt je aandacht zoeken en vleien tegen je aan. Dolfijnen houden namelijk enorm van lichamelijk contact.
Na een paar tientallen minuten zwemmen en snorkelen kwamen we tot de “dorsal ride”. We moeten duiken en onderwater kwamen de dolfijnen ons oppikken en brachten ons naar het wateroppervlak. Vervolgens was er nog een fotoshoot met kussende dolfijnen, en toen zat het sprookje erop. We bleven nog even nagenieten in het water maar moesten toen, met pijn in het hart de baai verlaten.
Vol emoties beladen en nog in ongeloof van deze prachtige ervaring besloten we onszelf te trakteren op een grote chocolade milkshake op Mambobeach..
S’avonds aten we nog een heerlijke maaltijd in de stad om deze perfecte dag mooi af te sluiten. Moe maar voldaan keerden we huiswaarts en sliepen als roosjes.
Filmtip: De film van de zwem met de dolfijnen kan je altijd komen bezichtigen J.
Dinsdag zijn we heerlijk ontwaken met al onze dolfijnendromen. We moesten helaas al zeer vroeg uit de veren omdat we die dag een tripje gepland hadden. We gingen namelijk die dag de westkust van Curaçou bezoeken en de verschillende baaien: Bocca baai, Porto Marie, Knipbaai, Westpunt, de oude zoutwinningsgebieden uit de slaventijd, de oude landhuizen van de slaveneigenaars,…
Natuurlijk als echte touristen maakten we 101 foto’s van de verschillende baaien. Vooral Bocca pistol was zeer knap, zoals de naam het reeds zegt is het genaamd naar een pistool, door de klap die de golven maken.
Het was er zo prachtig, die knappe baaien, mooi heldere water, idyllisch gewoon. En wij overgelukkig dat we dit mochten meemaken!
Maar omdat 1 beeld meer zegt dan 1000 woorden stel ik voor dat je de foto’s bekijkt.
Op de middag zijn we teruggekeerd naar ons appartementje. Want diezelfde avond zou Lindsay terug huiswaarts keren (Suriname). Even alles inpakken en taxi bellen maar. Na een emotioneel afscheid van de achterblijvende dames heb ik een gezellige vlucht van een paar uur vertraging gehad naar Suriname. S’nachts aangekomen lekker gaan slapen om dan s’ochtens vroeg op te staan om les te gaan geven op de school.
Woensdag 4uren les gegeven en de kinderen genoten weer met volle teugen. Deze keer moesten ze voor me wenskaarten maken.
Omdat de paasvakantie van start zou gaan die middag werden er vele kaarten gemaakt voor vrolijk Pasen. Een feest dat men hier ook viert en zelfs de rijkere gezinnen ook met chocolade eieren. Een dame vertelde me dat de armere gezinnen vaak zeer vroeg s’ochtens rauwe eieren in de tuin leggen die dan tegen de middag gevonden moeten worden. Vaak zijn ze tegen dan al zo hard opgewarmd dat ze eetbaar zijn. Prachtig toch!
Omdat het mijn laatste les was kwam de directrice me hartelijk begroeten. Ze vertelde me dat het pijn deed in haar hart om me af te geven, hoe mooi is dat! Ik kreeg een dikke “embraca” van haar alsook van mijn stagementor. Die Surinamers toch, ZO LIEF!
Na de les heb ik mijn mentor tekenmateriaal cadeau gedaan waar ze zeer gelukkig mee was. Zo hebben vanaf nu de kinderen in de les expressie eindelijk wasco’s , kleurpotloden,lijm enz.
Met pijn in het hart keerde ik terug naar men woning in de Celinastraat. Ik kwam tot het besef dat het sprookje zo goed als gedaan was! Maar voordat ik huiswaarts keerde had ik tesamen met Anke en haar ouders nog een tripje gepland. We gingen naar Galibi waar de reuze schildpadden s’nachts op de stranden eieren komen leggen.
Galibi is het bekende en populaire zeeschildpadden natuurreservaat. Het is één van de weinige plekken ter wereld waar de reuzenzeeschildpadden (ze kunnen wel 600 kg zwaar worden!) hun eieren leggen. Tussen februari en juli leggen deze beschermde dieren hun eieren en het reservaat mag dan ook slechts onder streng toezicht worden bezocht. Omdat de schilpadden hun eieren in de vroege ochtenduurtjes leggen, is een overnachting noodzakelijk.
Het Galibi Natuurreservaat ligt aan de noordoostkust van Suriname en heeft een oppervlakte van 4000 ha. De typische vegetatie bestaat uit kust en oeverwalbossen. De belangrijkste legstranden voor zeeschildpadden in de West Atlantische Regio komen voor in Galibi. De legstranden staan bekend om de grote populaties van lederschildpadden aikanti, die daar en in het Amana Natuurreservaat in La Guyana hun eieren leggen. Bijna de helft van 's werelds populaties komt hier nesten.De andere soorten zeeschildpadden die hier nesten zijn de soepschildpad krapei,de warana en de karet. De grootste bedreigingen voor de zeeschildpadden zijn in het ongecontroleerd rapen van eieren en incidentele vangst in visnetten. Vooral de chinezen, rapen de eieren van de schildpadden, ze maken er namelijk schildpaddensoep van, een echte delicatesse volgens hen.
Dus wij donderdag ochtend taxi genomen en een uurtje in de file gestaan in de stadskern om dan bij de vertrekplaats aan te komen. Na een toch wel “bewogen” rit van een paar uren kwamen we aan in Albina. Een dorpje aan de overkant van Frans Guyana.
Men zegt vaak het is beter aan de overkant… en voor één keer kon ik je dit garanderen; Frans Guyana ziet er prachtig uit , van zover we konden zien weliswaar.
Voor onze boot arriveerden hadden we even de tijd om een kijkje te nemen in het kleine dorpje. Het dorpje draait vooral van boottochten. Aan de waterkant liggen talloze boten te wachten om mensen naar Guyana te vervoeren. Als bankara’s waren we natuurlijk het aanspreekpunt.
Onze gids en zijn vriend vertelde ons dat het zeer onveilig was hier als blanke zonder “bescherming” van de lokale Surinamers rond te lopen. Leuk om weten!
Er stond een kleine markt en om de tijd te doden namen we snel een kijkje..
We hebben ginds een leuke Cd van Damaru gekocht. Met dé grootste hit van Suriname op: “Mi rowsu, ik heb een tuintje in mijn hart”.
Na de stand leeg gekocht te hebben konden we eindelijk vertrekken met de boot.
Na een 70tal minuten varen kwamen we eindelijk op onze eindbestemming aan Galibi. Wat een prachtige locatie!
De kinderen van daar sprongen in het water om mee te helpen onze boot aan te meren. We werden onmiddellijk gastvrij ontvangen.
Na een kleine wandeling door het dorp gingen we de “zoo van Galibi bezoeken”. Het was een klein afgezet hoekje op het land waar er dan een anaconda, ara, luiaard vastzaten. Op zich stelde het niet veel voor. Hoewel Lindsay nog nooit een luiaard geaaid had noch gezien.. dus bij deze was deze wens ook vervuld!
Na de prachtige belevenissen in de zoo vertrokken we met een grote boot richting de stranden waar het allemaal ging gebeuren. Beveiligd met zwemvest en zeil vertrokken we richting zee en de wilde wateren.
Het was ongeveer 10 uur s’avonds en de avond viel. We hadden echt veel geluk met de weeromstandigheden en de mooie volle maan.
Omdat we op het land geen “flashlights” mochten gebruiken kwam de maan echt van pas.
Na een wandeling van enkele meters kwamen we de eerste sporen van een schildpad tegen. Het leek net of er een kleine kar op het land was gereden met tractor banden.
Op dat moment moesten we wachten en ging de gids voorop richting struikgewas en bomen om te inspecteren of de schildpad al gestart was met eieren leggen. Wanneer de toeristen zouden gaan kijken wanneer de schildpad nog niet gestart is met eieren leggen , zou de schildpad zoveel angst kunnen hebben dat ze zich snel terug naar het water gaat begeven. Waarop ze de eieren zou lozen in het water., en dan zouden er 150-200eiren verloren gaan.
Dus wij mooi wachten…
En toen was het moment aangebroken we zouden eindelijk die beruchte schildpadden in het echt kunnen zien! Vol spanning en zenuwen gingen we voorzichtig kijken. Het was zo prachtig deze beesten (die echt wel groot zijn) te mogen bewonderen van zo dichtbij!
Na deze schildpad volgden er nog een stuk of 6 waarbij we mochten kijken hoe ze eieren legden ( en Lindsay ook een filmpje heeft kunnen maken, met toestemming van de gids).
Het was een prachtige ervaring die ik nooit zal vergeten. Dit gaan zelfs mijn achterkleinkinderen moeten aanhoren! J
Na de schildpaddentocht keerden we terug naar Galibi. Al ging dit niet zo vlot… In de terugweg zijn we zeker in 3 zandbanken gevaren. Maar eind goed al goed, we zijn terug naar de kant geraakt!
Na deze ervaring moesten we nog een avondmaal benuttigen. Heerlijk toch om 1u30 s’nahts kippenbil eten met nasi. Buikje vol en slapen maar.
S’ochtens vroeg uit de veren voor onze terug reis naar Paramaribo.
Aangekomen in Paramaribo, na een band kapot te rijden en veel met het hoofd tegen het dak van het busje te stoten, werden we netjes thuis afgezet.
Enjah het was al vrijdag, inpakken maar! Na een uurtje inpakken en dromen over de handtas van Marry Poppins belde anke me op om te informeren of ik samen met haar ouders een wandeling zag zitten naar de zoo van Paramaribo.
Natuurlijk kreeg ze daar een volmondige ja op!
Na twee uur stappen kwamen we eindelijk bij de ingang van de zoo van Paramaribo.
Een ticketje is er 4SRD (1€) voor een uurtje kijkplezier.
De “zoo” ginder is net een kinderboerderij hier. Wat ik hiermee wil bedoelen is dat de dieren die ginder in kooien zitten daar vrij rondlopen in de natuur.
Zoals daar zijn :
- apen
- ara’s
- de amerikaanse reiger
- slangen
- jaguar
- …
Een klein bewijsje hiervan:
Lindsay de toeriste naml natuurlijk zoals gewoonlijk weer 1001 foto’s. We waren met zen 4 naar een kooi aan het kijken toen er plots een wilde aap op de kooi sprong.
Alle gekheid op een stokje natuurlijk!
Dus Lindsay volledig in de aanslag met haar camera, over de draad gekropen om toch maar een foto te kunnen nemen van die aap met zen mensengezicht.
Al grappend vertelde de mama van anke me dat het beest ons wel is kon aanvallen… Wel haar woorden waren nog niet koud of er vloog een aap door de lucht die vlak voor ons landde met mooie scherpe tandjes..
Als twee gekken begonnen anke en ikzelf te rennen ver weg van de aapjes. Alsof 1 wild aapje nog niet erg genoeg was kwam er een tweede zijn vriendje beschermen…
Alle Surinamers maar lachen natuurlijk J.
Aangevallen worden in de zoo door wilde apen, waar er apen achter slot en grendel zitten! Een unieke ervaring denk ik dan.
Na dit opschuddend moment besloten we maar snel alle dieren te bezoeken.
Vooral de kwatta aapjes waren de moeite om te zien. Deze aapjes zijn zwart met een fel rood hoofdje. Het grappigst van al is dat deze dieren rechtop lopen als fiere dames. De aapjes hadden aan hun staart een soort van grijparmpje waarmee ze dan zichzelf aan de randen van de kooi verder beweegden.
Op een gegeven moment kwamen alle apen aan de rand van de kooi hangen en staarde ze naar ons. Even dacht ik dat zij meer naar ons keken dan wij naar hen!
Na deze leuke ervaring belden we snel een taxi om richting De waag te gaan een Italiaans restaurant waar we uitgenodigd waren door mevrouw Broeckx, een lctor van KdG die op bezoek was in Paramaribo.
We (de dames: Anke, Joy, Carmen en mezelf) genoten er van een heerlijke maaltijd!
Het dessert was overheerlijk een dame blanche en voor anderen een soort mousse van mascarpone, chocolade en pijnboompitten: heerlijk en dankjewel KdG voor de overheerlijke maaltijd! Als laatste avondmaal kon dit wel tellen.
Na het etentje zijn we met zen allen (Stephane, Maarten, Ben, Anke, Joy , Carmen en mezelf) alsook Mevrouw Broeckx en haar echtgenoot iets gaan drinken in het vat.
We toaste er op de verjaardag van Joy (voorbije 13de maart) en het afscheid van mezelf. Het was een reuze gezellige avond.
Als laatste ochtend zijn we met de hele KdG groep een ochtendplons gaan nemen in “het vos” een openluchtzwembad gelegen aan de militaire basis.
Toen kwam het moment van afscheid nemen, snif snif.. Na een natte knuffel en zoen van iedereen namen we een laatste groepsfoto.
Met pijn in het hart maar met vele herinneringen en foto’s nam ik afscheid van het prachtige Suriname. Deze ervaring zal ik nooit vergeten!
Nu ik reeds enkele dagen terug ben in het oh zo koude België kan ik nog steeds niet wennen aan het voedsel alsook de koude temperaturen hier…
Suriname.; ik mis je!
Maar ik keer zeker terug…
Bedankt om me op te volgen en ik ben blij dat ik mijn ervaringen met jullie allemaal heb morgen delen.
Groetjes van
Lindsay , deze keer uit het oh zo koude België...
S’ochtends vroeg, Lindsay (tot grote ergernis van Carmen) weer vroeg uit de veren!
En zoals het een goede “huisvrouw” betaamd maakte ik alvast een heerlijk ontbijt voor de anderen klaar met getoaste boterhammetjes en verse thee. Heerlijk toch!
Na dit uitgebreide ontbijt besloten we even aan het zwembad te relaxen en wat kleur op te doen. We werden namelijk pas verwacht bij de dolfijnen omstreeks 15u45. Het waren lange uren om af te tellen voor Joy.
Om 12uur s’middags mocht ik eindelijk mijn visum gaan afhalen bij de twee lieftallige heren van het consulaat ! Bij deze nog eens een bedankje!
En toen de staatsbus op…richting dolfijnen!!! We kwamen er aan en melden ons aan. We wilden dit voor geen geld van de wereld missen en dus waren we natuurlijk veel te vroeg! Dus namen we snel nog een kijkje in de rest van het Seaquarium.
Naast dolfijnen waren er nog andere dieren gehuisvest namelijk: zeeleeuwen, zeeschildpadden, verpleegsterhaaien, flamingo’s, zeesterren en een heleboel andere zeebewoners. Maar natuurlijk hadden wij enkel oog voor de prachtige dolfijnen waar we zelf mee gingen zwemmen, spannend!!
Na een kijkje te nemen in de fotohal van het gebouw kwamen we er achter dat Tom Cruise en Marco Borsato en vele andere sterren hier ook met dolfijnen waren komen zwemmen. Als dat geen meerwaarde geeft J * ahum*.
Eindelijk was het zover, na enkele uurtjes rondhangen was het eindelijk onze beurt!
We kregen een paar zwemvliezen, een snorkel in onze handen gegooid en na een korte briefing over wat wel en niet kon werden we naar de dolfijnen gebracht.
In de baai hing een klein laddertje om af te dalen alvorens we in de baai waren. In de afgezette baai zwommen vier dieren; twee moeders en twee kleintjes waarvan een kalfje van amper vier maanden oud.
We gingen in het water en al dadelijk kwamen de dieren naar ons toe gezwommen om ons te inspecteren. We aaiden ze zeer voorzichtig. Ze voelden net aan als een opgespannen vijverfolie die je nat gemaakt hebt, rubberachtig dus.
Daar gingen we dan, zowel de dieren als wij mochten vrij zwemmen. Wat een ontzettend intieme gebeurtenis, het was prachtig!
Het was een unieke ervaring, wij zij aan zij zwemmend en duikend met de dolfijnen. Al luisterend naar de prachtige geluiden die deze dieren maken onderwater, waande ik me echt in een film van national geographic.
De dieren waren zo aanhankelijk, ze komen echt je aandacht zoeken en vleien tegen je aan. Dolfijnen houden namelijk enorm van lichamelijk contact.
Na een paar tientallen minuten zwemmen en snorkelen kwamen we tot de “dorsal ride”. We moeten duiken en onderwater kwamen de dolfijnen ons oppikken en brachten ons naar het wateroppervlak. Vervolgens was er nog een fotoshoot met kussende dolfijnen, en toen zat het sprookje erop. We bleven nog even nagenieten in het water maar moesten toen, met pijn in het hart de baai verlaten.
Vol emoties beladen en nog in ongeloof van deze prachtige ervaring besloten we onszelf te trakteren op een grote chocolade milkshake op Mambobeach..
S’avonds aten we nog een heerlijke maaltijd in de stad om deze perfecte dag mooi af te sluiten. Moe maar voldaan keerden we huiswaarts en sliepen als roosjes.
Filmtip: De film van de zwem met de dolfijnen kan je altijd komen bezichtigen J.
Dinsdag zijn we heerlijk ontwaken met al onze dolfijnendromen. We moesten helaas al zeer vroeg uit de veren omdat we die dag een tripje gepland hadden. We gingen namelijk die dag de westkust van Curaçou bezoeken en de verschillende baaien: Bocca baai, Porto Marie, Knipbaai, Westpunt, de oude zoutwinningsgebieden uit de slaventijd, de oude landhuizen van de slaveneigenaars,…
Natuurlijk als echte touristen maakten we 101 foto’s van de verschillende baaien. Vooral Bocca pistol was zeer knap, zoals de naam het reeds zegt is het genaamd naar een pistool, door de klap die de golven maken.
Het was er zo prachtig, die knappe baaien, mooi heldere water, idyllisch gewoon. En wij overgelukkig dat we dit mochten meemaken!
Maar omdat 1 beeld meer zegt dan 1000 woorden stel ik voor dat je de foto’s bekijkt.
Op de middag zijn we teruggekeerd naar ons appartementje. Want diezelfde avond zou Lindsay terug huiswaarts keren (Suriname). Even alles inpakken en taxi bellen maar. Na een emotioneel afscheid van de achterblijvende dames heb ik een gezellige vlucht van een paar uur vertraging gehad naar Suriname. S’nachts aangekomen lekker gaan slapen om dan s’ochtens vroeg op te staan om les te gaan geven op de school.
Woensdag 4uren les gegeven en de kinderen genoten weer met volle teugen. Deze keer moesten ze voor me wenskaarten maken.
Omdat de paasvakantie van start zou gaan die middag werden er vele kaarten gemaakt voor vrolijk Pasen. Een feest dat men hier ook viert en zelfs de rijkere gezinnen ook met chocolade eieren. Een dame vertelde me dat de armere gezinnen vaak zeer vroeg s’ochtens rauwe eieren in de tuin leggen die dan tegen de middag gevonden moeten worden. Vaak zijn ze tegen dan al zo hard opgewarmd dat ze eetbaar zijn. Prachtig toch!
Omdat het mijn laatste les was kwam de directrice me hartelijk begroeten. Ze vertelde me dat het pijn deed in haar hart om me af te geven, hoe mooi is dat! Ik kreeg een dikke “embraca” van haar alsook van mijn stagementor. Die Surinamers toch, ZO LIEF!
Na de les heb ik mijn mentor tekenmateriaal cadeau gedaan waar ze zeer gelukkig mee was. Zo hebben vanaf nu de kinderen in de les expressie eindelijk wasco’s , kleurpotloden,lijm enz.
Met pijn in het hart keerde ik terug naar men woning in de Celinastraat. Ik kwam tot het besef dat het sprookje zo goed als gedaan was! Maar voordat ik huiswaarts keerde had ik tesamen met Anke en haar ouders nog een tripje gepland. We gingen naar Galibi waar de reuze schildpadden s’nachts op de stranden eieren komen leggen.
Galibi is het bekende en populaire zeeschildpadden natuurreservaat. Het is één van de weinige plekken ter wereld waar de reuzenzeeschildpadden (ze kunnen wel 600 kg zwaar worden!) hun eieren leggen. Tussen februari en juli leggen deze beschermde dieren hun eieren en het reservaat mag dan ook slechts onder streng toezicht worden bezocht. Omdat de schilpadden hun eieren in de vroege ochtenduurtjes leggen, is een overnachting noodzakelijk.
Het Galibi Natuurreservaat ligt aan de noordoostkust van Suriname en heeft een oppervlakte van 4000 ha. De typische vegetatie bestaat uit kust en oeverwalbossen. De belangrijkste legstranden voor zeeschildpadden in de West Atlantische Regio komen voor in Galibi. De legstranden staan bekend om de grote populaties van lederschildpadden aikanti, die daar en in het Amana Natuurreservaat in La Guyana hun eieren leggen. Bijna de helft van 's werelds populaties komt hier nesten.De andere soorten zeeschildpadden die hier nesten zijn de soepschildpad krapei,de warana en de karet. De grootste bedreigingen voor de zeeschildpadden zijn in het ongecontroleerd rapen van eieren en incidentele vangst in visnetten. Vooral de chinezen, rapen de eieren van de schildpadden, ze maken er namelijk schildpaddensoep van, een echte delicatesse volgens hen.
Dus wij donderdag ochtend taxi genomen en een uurtje in de file gestaan in de stadskern om dan bij de vertrekplaats aan te komen. Na een toch wel “bewogen” rit van een paar uren kwamen we aan in Albina. Een dorpje aan de overkant van Frans Guyana.
Men zegt vaak het is beter aan de overkant… en voor één keer kon ik je dit garanderen; Frans Guyana ziet er prachtig uit , van zover we konden zien weliswaar.
Voor onze boot arriveerden hadden we even de tijd om een kijkje te nemen in het kleine dorpje. Het dorpje draait vooral van boottochten. Aan de waterkant liggen talloze boten te wachten om mensen naar Guyana te vervoeren. Als bankara’s waren we natuurlijk het aanspreekpunt.
Onze gids en zijn vriend vertelde ons dat het zeer onveilig was hier als blanke zonder “bescherming” van de lokale Surinamers rond te lopen. Leuk om weten!
Er stond een kleine markt en om de tijd te doden namen we snel een kijkje..
We hebben ginds een leuke Cd van Damaru gekocht. Met dé grootste hit van Suriname op: “Mi rowsu, ik heb een tuintje in mijn hart”.
Na de stand leeg gekocht te hebben konden we eindelijk vertrekken met de boot.
Na een 70tal minuten varen kwamen we eindelijk op onze eindbestemming aan Galibi. Wat een prachtige locatie!
De kinderen van daar sprongen in het water om mee te helpen onze boot aan te meren. We werden onmiddellijk gastvrij ontvangen.
Na een kleine wandeling door het dorp gingen we de “zoo van Galibi bezoeken”. Het was een klein afgezet hoekje op het land waar er dan een anaconda, ara, luiaard vastzaten. Op zich stelde het niet veel voor. Hoewel Lindsay nog nooit een luiaard geaaid had noch gezien.. dus bij deze was deze wens ook vervuld!
Na de prachtige belevenissen in de zoo vertrokken we met een grote boot richting de stranden waar het allemaal ging gebeuren. Beveiligd met zwemvest en zeil vertrokken we richting zee en de wilde wateren.
Het was ongeveer 10 uur s’avonds en de avond viel. We hadden echt veel geluk met de weeromstandigheden en de mooie volle maan.
Omdat we op het land geen “flashlights” mochten gebruiken kwam de maan echt van pas.
Na een wandeling van enkele meters kwamen we de eerste sporen van een schildpad tegen. Het leek net of er een kleine kar op het land was gereden met tractor banden.
Op dat moment moesten we wachten en ging de gids voorop richting struikgewas en bomen om te inspecteren of de schildpad al gestart was met eieren leggen. Wanneer de toeristen zouden gaan kijken wanneer de schildpad nog niet gestart is met eieren leggen , zou de schildpad zoveel angst kunnen hebben dat ze zich snel terug naar het water gaat begeven. Waarop ze de eieren zou lozen in het water., en dan zouden er 150-200eiren verloren gaan.
Dus wij mooi wachten…
En toen was het moment aangebroken we zouden eindelijk die beruchte schildpadden in het echt kunnen zien! Vol spanning en zenuwen gingen we voorzichtig kijken. Het was zo prachtig deze beesten (die echt wel groot zijn) te mogen bewonderen van zo dichtbij!
Na deze schildpad volgden er nog een stuk of 6 waarbij we mochten kijken hoe ze eieren legden ( en Lindsay ook een filmpje heeft kunnen maken, met toestemming van de gids).
Het was een prachtige ervaring die ik nooit zal vergeten. Dit gaan zelfs mijn achterkleinkinderen moeten aanhoren! J
Na de schildpaddentocht keerden we terug naar Galibi. Al ging dit niet zo vlot… In de terugweg zijn we zeker in 3 zandbanken gevaren. Maar eind goed al goed, we zijn terug naar de kant geraakt!
Na deze ervaring moesten we nog een avondmaal benuttigen. Heerlijk toch om 1u30 s’nahts kippenbil eten met nasi. Buikje vol en slapen maar.
S’ochtens vroeg uit de veren voor onze terug reis naar Paramaribo.
Aangekomen in Paramaribo, na een band kapot te rijden en veel met het hoofd tegen het dak van het busje te stoten, werden we netjes thuis afgezet.
Enjah het was al vrijdag, inpakken maar! Na een uurtje inpakken en dromen over de handtas van Marry Poppins belde anke me op om te informeren of ik samen met haar ouders een wandeling zag zitten naar de zoo van Paramaribo.
Natuurlijk kreeg ze daar een volmondige ja op!
Na twee uur stappen kwamen we eindelijk bij de ingang van de zoo van Paramaribo.
Een ticketje is er 4SRD (1€) voor een uurtje kijkplezier.
De “zoo” ginder is net een kinderboerderij hier. Wat ik hiermee wil bedoelen is dat de dieren die ginder in kooien zitten daar vrij rondlopen in de natuur.
Zoals daar zijn :
- apen
- ara’s
- de amerikaanse reiger
- slangen
- jaguar
- …
Een klein bewijsje hiervan:
Lindsay de toeriste naml natuurlijk zoals gewoonlijk weer 1001 foto’s. We waren met zen 4 naar een kooi aan het kijken toen er plots een wilde aap op de kooi sprong.
Alle gekheid op een stokje natuurlijk!
Dus Lindsay volledig in de aanslag met haar camera, over de draad gekropen om toch maar een foto te kunnen nemen van die aap met zen mensengezicht.
Al grappend vertelde de mama van anke me dat het beest ons wel is kon aanvallen… Wel haar woorden waren nog niet koud of er vloog een aap door de lucht die vlak voor ons landde met mooie scherpe tandjes..
Als twee gekken begonnen anke en ikzelf te rennen ver weg van de aapjes. Alsof 1 wild aapje nog niet erg genoeg was kwam er een tweede zijn vriendje beschermen…
Alle Surinamers maar lachen natuurlijk J.
Aangevallen worden in de zoo door wilde apen, waar er apen achter slot en grendel zitten! Een unieke ervaring denk ik dan.
Na dit opschuddend moment besloten we maar snel alle dieren te bezoeken.
Vooral de kwatta aapjes waren de moeite om te zien. Deze aapjes zijn zwart met een fel rood hoofdje. Het grappigst van al is dat deze dieren rechtop lopen als fiere dames. De aapjes hadden aan hun staart een soort van grijparmpje waarmee ze dan zichzelf aan de randen van de kooi verder beweegden.
Op een gegeven moment kwamen alle apen aan de rand van de kooi hangen en staarde ze naar ons. Even dacht ik dat zij meer naar ons keken dan wij naar hen!
Na deze leuke ervaring belden we snel een taxi om richting De waag te gaan een Italiaans restaurant waar we uitgenodigd waren door mevrouw Broeckx, een lctor van KdG die op bezoek was in Paramaribo.
We (de dames: Anke, Joy, Carmen en mezelf) genoten er van een heerlijke maaltijd!
Het dessert was overheerlijk een dame blanche en voor anderen een soort mousse van mascarpone, chocolade en pijnboompitten: heerlijk en dankjewel KdG voor de overheerlijke maaltijd! Als laatste avondmaal kon dit wel tellen.
Na het etentje zijn we met zen allen (Stephane, Maarten, Ben, Anke, Joy , Carmen en mezelf) alsook Mevrouw Broeckx en haar echtgenoot iets gaan drinken in het vat.
We toaste er op de verjaardag van Joy (voorbije 13de maart) en het afscheid van mezelf. Het was een reuze gezellige avond.
Als laatste ochtend zijn we met de hele KdG groep een ochtendplons gaan nemen in “het vos” een openluchtzwembad gelegen aan de militaire basis.
Toen kwam het moment van afscheid nemen, snif snif.. Na een natte knuffel en zoen van iedereen namen we een laatste groepsfoto.
Met pijn in het hart maar met vele herinneringen en foto’s nam ik afscheid van het prachtige Suriname. Deze ervaring zal ik nooit vergeten!
Nu ik reeds enkele dagen terug ben in het oh zo koude België kan ik nog steeds niet wennen aan het voedsel alsook de koude temperaturen hier…
Suriname.; ik mis je!
Maar ik keer zeker terug…
Bedankt om me op te volgen en ik ben blij dat ik mijn ervaringen met jullie allemaal heb morgen delen.
Groetjes van
Lindsay , deze keer uit het oh zo koude België...
Abonneren op:
Posts (Atom)
