Op deze website zullen jullie verschillende sfeerbeelden kunnen terugvinden van mijn reis naar Suriname.
http://picasaweb.google.com/Lindsayinsuriname
zaterdag 29 maart 2008
Laatste bericht... SNIFF
Zoals ik al zei: maandag morgen zijn we vroeg opgestaan want het was D-Day….Voor Joy ging er vandaag een grote droom uitkomen.. voor mij en Carmen een kleintje. Want we gingen die dag zwemmen en snorkelen met dolfijnen in de “dolphin Academy”.
S’ochtends vroeg, Lindsay (tot grote ergernis van Carmen) weer vroeg uit de veren!
En zoals het een goede “huisvrouw” betaamd maakte ik alvast een heerlijk ontbijt voor de anderen klaar met getoaste boterhammetjes en verse thee. Heerlijk toch!
Na dit uitgebreide ontbijt besloten we even aan het zwembad te relaxen en wat kleur op te doen. We werden namelijk pas verwacht bij de dolfijnen omstreeks 15u45. Het waren lange uren om af te tellen voor Joy.
Om 12uur s’middags mocht ik eindelijk mijn visum gaan afhalen bij de twee lieftallige heren van het consulaat ! Bij deze nog eens een bedankje!
En toen de staatsbus op…richting dolfijnen!!! We kwamen er aan en melden ons aan. We wilden dit voor geen geld van de wereld missen en dus waren we natuurlijk veel te vroeg! Dus namen we snel nog een kijkje in de rest van het Seaquarium.
Naast dolfijnen waren er nog andere dieren gehuisvest namelijk: zeeleeuwen, zeeschildpadden, verpleegsterhaaien, flamingo’s, zeesterren en een heleboel andere zeebewoners. Maar natuurlijk hadden wij enkel oog voor de prachtige dolfijnen waar we zelf mee gingen zwemmen, spannend!!
Na een kijkje te nemen in de fotohal van het gebouw kwamen we er achter dat Tom Cruise en Marco Borsato en vele andere sterren hier ook met dolfijnen waren komen zwemmen. Als dat geen meerwaarde geeft J * ahum*.
Eindelijk was het zover, na enkele uurtjes rondhangen was het eindelijk onze beurt!
We kregen een paar zwemvliezen, een snorkel in onze handen gegooid en na een korte briefing over wat wel en niet kon werden we naar de dolfijnen gebracht.
In de baai hing een klein laddertje om af te dalen alvorens we in de baai waren. In de afgezette baai zwommen vier dieren; twee moeders en twee kleintjes waarvan een kalfje van amper vier maanden oud.
We gingen in het water en al dadelijk kwamen de dieren naar ons toe gezwommen om ons te inspecteren. We aaiden ze zeer voorzichtig. Ze voelden net aan als een opgespannen vijverfolie die je nat gemaakt hebt, rubberachtig dus.
Daar gingen we dan, zowel de dieren als wij mochten vrij zwemmen. Wat een ontzettend intieme gebeurtenis, het was prachtig!
Het was een unieke ervaring, wij zij aan zij zwemmend en duikend met de dolfijnen. Al luisterend naar de prachtige geluiden die deze dieren maken onderwater, waande ik me echt in een film van national geographic.
De dieren waren zo aanhankelijk, ze komen echt je aandacht zoeken en vleien tegen je aan. Dolfijnen houden namelijk enorm van lichamelijk contact.
Na een paar tientallen minuten zwemmen en snorkelen kwamen we tot de “dorsal ride”. We moeten duiken en onderwater kwamen de dolfijnen ons oppikken en brachten ons naar het wateroppervlak. Vervolgens was er nog een fotoshoot met kussende dolfijnen, en toen zat het sprookje erop. We bleven nog even nagenieten in het water maar moesten toen, met pijn in het hart de baai verlaten.
Vol emoties beladen en nog in ongeloof van deze prachtige ervaring besloten we onszelf te trakteren op een grote chocolade milkshake op Mambobeach..
S’avonds aten we nog een heerlijke maaltijd in de stad om deze perfecte dag mooi af te sluiten. Moe maar voldaan keerden we huiswaarts en sliepen als roosjes.
Filmtip: De film van de zwem met de dolfijnen kan je altijd komen bezichtigen J.
Dinsdag zijn we heerlijk ontwaken met al onze dolfijnendromen. We moesten helaas al zeer vroeg uit de veren omdat we die dag een tripje gepland hadden. We gingen namelijk die dag de westkust van Curaçou bezoeken en de verschillende baaien: Bocca baai, Porto Marie, Knipbaai, Westpunt, de oude zoutwinningsgebieden uit de slaventijd, de oude landhuizen van de slaveneigenaars,…
Natuurlijk als echte touristen maakten we 101 foto’s van de verschillende baaien. Vooral Bocca pistol was zeer knap, zoals de naam het reeds zegt is het genaamd naar een pistool, door de klap die de golven maken.
Het was er zo prachtig, die knappe baaien, mooi heldere water, idyllisch gewoon. En wij overgelukkig dat we dit mochten meemaken!
Maar omdat 1 beeld meer zegt dan 1000 woorden stel ik voor dat je de foto’s bekijkt.
Op de middag zijn we teruggekeerd naar ons appartementje. Want diezelfde avond zou Lindsay terug huiswaarts keren (Suriname). Even alles inpakken en taxi bellen maar. Na een emotioneel afscheid van de achterblijvende dames heb ik een gezellige vlucht van een paar uur vertraging gehad naar Suriname. S’nachts aangekomen lekker gaan slapen om dan s’ochtens vroeg op te staan om les te gaan geven op de school.
Woensdag 4uren les gegeven en de kinderen genoten weer met volle teugen. Deze keer moesten ze voor me wenskaarten maken.
Omdat de paasvakantie van start zou gaan die middag werden er vele kaarten gemaakt voor vrolijk Pasen. Een feest dat men hier ook viert en zelfs de rijkere gezinnen ook met chocolade eieren. Een dame vertelde me dat de armere gezinnen vaak zeer vroeg s’ochtens rauwe eieren in de tuin leggen die dan tegen de middag gevonden moeten worden. Vaak zijn ze tegen dan al zo hard opgewarmd dat ze eetbaar zijn. Prachtig toch!
Omdat het mijn laatste les was kwam de directrice me hartelijk begroeten. Ze vertelde me dat het pijn deed in haar hart om me af te geven, hoe mooi is dat! Ik kreeg een dikke “embraca” van haar alsook van mijn stagementor. Die Surinamers toch, ZO LIEF!
Na de les heb ik mijn mentor tekenmateriaal cadeau gedaan waar ze zeer gelukkig mee was. Zo hebben vanaf nu de kinderen in de les expressie eindelijk wasco’s , kleurpotloden,lijm enz.
Met pijn in het hart keerde ik terug naar men woning in de Celinastraat. Ik kwam tot het besef dat het sprookje zo goed als gedaan was! Maar voordat ik huiswaarts keerde had ik tesamen met Anke en haar ouders nog een tripje gepland. We gingen naar Galibi waar de reuze schildpadden s’nachts op de stranden eieren komen leggen.
Galibi is het bekende en populaire zeeschildpadden natuurreservaat. Het is één van de weinige plekken ter wereld waar de reuzenzeeschildpadden (ze kunnen wel 600 kg zwaar worden!) hun eieren leggen. Tussen februari en juli leggen deze beschermde dieren hun eieren en het reservaat mag dan ook slechts onder streng toezicht worden bezocht. Omdat de schilpadden hun eieren in de vroege ochtenduurtjes leggen, is een overnachting noodzakelijk.
Het Galibi Natuurreservaat ligt aan de noordoostkust van Suriname en heeft een oppervlakte van 4000 ha. De typische vegetatie bestaat uit kust en oeverwalbossen. De belangrijkste legstranden voor zeeschildpadden in de West Atlantische Regio komen voor in Galibi. De legstranden staan bekend om de grote populaties van lederschildpadden aikanti, die daar en in het Amana Natuurreservaat in La Guyana hun eieren leggen. Bijna de helft van 's werelds populaties komt hier nesten.De andere soorten zeeschildpadden die hier nesten zijn de soepschildpad krapei,de warana en de karet. De grootste bedreigingen voor de zeeschildpadden zijn in het ongecontroleerd rapen van eieren en incidentele vangst in visnetten. Vooral de chinezen, rapen de eieren van de schildpadden, ze maken er namelijk schildpaddensoep van, een echte delicatesse volgens hen.
Dus wij donderdag ochtend taxi genomen en een uurtje in de file gestaan in de stadskern om dan bij de vertrekplaats aan te komen. Na een toch wel “bewogen” rit van een paar uren kwamen we aan in Albina. Een dorpje aan de overkant van Frans Guyana.
Men zegt vaak het is beter aan de overkant… en voor één keer kon ik je dit garanderen; Frans Guyana ziet er prachtig uit , van zover we konden zien weliswaar.
Voor onze boot arriveerden hadden we even de tijd om een kijkje te nemen in het kleine dorpje. Het dorpje draait vooral van boottochten. Aan de waterkant liggen talloze boten te wachten om mensen naar Guyana te vervoeren. Als bankara’s waren we natuurlijk het aanspreekpunt.
Onze gids en zijn vriend vertelde ons dat het zeer onveilig was hier als blanke zonder “bescherming” van de lokale Surinamers rond te lopen. Leuk om weten!
Er stond een kleine markt en om de tijd te doden namen we snel een kijkje..
We hebben ginds een leuke Cd van Damaru gekocht. Met dé grootste hit van Suriname op: “Mi rowsu, ik heb een tuintje in mijn hart”.
Na de stand leeg gekocht te hebben konden we eindelijk vertrekken met de boot.
Na een 70tal minuten varen kwamen we eindelijk op onze eindbestemming aan Galibi. Wat een prachtige locatie!
De kinderen van daar sprongen in het water om mee te helpen onze boot aan te meren. We werden onmiddellijk gastvrij ontvangen.
Na een kleine wandeling door het dorp gingen we de “zoo van Galibi bezoeken”. Het was een klein afgezet hoekje op het land waar er dan een anaconda, ara, luiaard vastzaten. Op zich stelde het niet veel voor. Hoewel Lindsay nog nooit een luiaard geaaid had noch gezien.. dus bij deze was deze wens ook vervuld!
Na de prachtige belevenissen in de zoo vertrokken we met een grote boot richting de stranden waar het allemaal ging gebeuren. Beveiligd met zwemvest en zeil vertrokken we richting zee en de wilde wateren.
Het was ongeveer 10 uur s’avonds en de avond viel. We hadden echt veel geluk met de weeromstandigheden en de mooie volle maan.
Omdat we op het land geen “flashlights” mochten gebruiken kwam de maan echt van pas.
Na een wandeling van enkele meters kwamen we de eerste sporen van een schildpad tegen. Het leek net of er een kleine kar op het land was gereden met tractor banden.
Op dat moment moesten we wachten en ging de gids voorop richting struikgewas en bomen om te inspecteren of de schildpad al gestart was met eieren leggen. Wanneer de toeristen zouden gaan kijken wanneer de schildpad nog niet gestart is met eieren leggen , zou de schildpad zoveel angst kunnen hebben dat ze zich snel terug naar het water gaat begeven. Waarop ze de eieren zou lozen in het water., en dan zouden er 150-200eiren verloren gaan.
Dus wij mooi wachten…
En toen was het moment aangebroken we zouden eindelijk die beruchte schildpadden in het echt kunnen zien! Vol spanning en zenuwen gingen we voorzichtig kijken. Het was zo prachtig deze beesten (die echt wel groot zijn) te mogen bewonderen van zo dichtbij!
Na deze schildpad volgden er nog een stuk of 6 waarbij we mochten kijken hoe ze eieren legden ( en Lindsay ook een filmpje heeft kunnen maken, met toestemming van de gids).
Het was een prachtige ervaring die ik nooit zal vergeten. Dit gaan zelfs mijn achterkleinkinderen moeten aanhoren! J
Na de schildpaddentocht keerden we terug naar Galibi. Al ging dit niet zo vlot… In de terugweg zijn we zeker in 3 zandbanken gevaren. Maar eind goed al goed, we zijn terug naar de kant geraakt!
Na deze ervaring moesten we nog een avondmaal benuttigen. Heerlijk toch om 1u30 s’nahts kippenbil eten met nasi. Buikje vol en slapen maar.
S’ochtens vroeg uit de veren voor onze terug reis naar Paramaribo.
Aangekomen in Paramaribo, na een band kapot te rijden en veel met het hoofd tegen het dak van het busje te stoten, werden we netjes thuis afgezet.
Enjah het was al vrijdag, inpakken maar! Na een uurtje inpakken en dromen over de handtas van Marry Poppins belde anke me op om te informeren of ik samen met haar ouders een wandeling zag zitten naar de zoo van Paramaribo.
Natuurlijk kreeg ze daar een volmondige ja op!
Na twee uur stappen kwamen we eindelijk bij de ingang van de zoo van Paramaribo.
Een ticketje is er 4SRD (1€) voor een uurtje kijkplezier.
De “zoo” ginder is net een kinderboerderij hier. Wat ik hiermee wil bedoelen is dat de dieren die ginder in kooien zitten daar vrij rondlopen in de natuur.
Zoals daar zijn :
- apen
- ara’s
- de amerikaanse reiger
- slangen
- jaguar
- …
Een klein bewijsje hiervan:
Lindsay de toeriste naml natuurlijk zoals gewoonlijk weer 1001 foto’s. We waren met zen 4 naar een kooi aan het kijken toen er plots een wilde aap op de kooi sprong.
Alle gekheid op een stokje natuurlijk!
Dus Lindsay volledig in de aanslag met haar camera, over de draad gekropen om toch maar een foto te kunnen nemen van die aap met zen mensengezicht.
Al grappend vertelde de mama van anke me dat het beest ons wel is kon aanvallen… Wel haar woorden waren nog niet koud of er vloog een aap door de lucht die vlak voor ons landde met mooie scherpe tandjes..
Als twee gekken begonnen anke en ikzelf te rennen ver weg van de aapjes. Alsof 1 wild aapje nog niet erg genoeg was kwam er een tweede zijn vriendje beschermen…
Alle Surinamers maar lachen natuurlijk J.
Aangevallen worden in de zoo door wilde apen, waar er apen achter slot en grendel zitten! Een unieke ervaring denk ik dan.
Na dit opschuddend moment besloten we maar snel alle dieren te bezoeken.
Vooral de kwatta aapjes waren de moeite om te zien. Deze aapjes zijn zwart met een fel rood hoofdje. Het grappigst van al is dat deze dieren rechtop lopen als fiere dames. De aapjes hadden aan hun staart een soort van grijparmpje waarmee ze dan zichzelf aan de randen van de kooi verder beweegden.
Op een gegeven moment kwamen alle apen aan de rand van de kooi hangen en staarde ze naar ons. Even dacht ik dat zij meer naar ons keken dan wij naar hen!
Na deze leuke ervaring belden we snel een taxi om richting De waag te gaan een Italiaans restaurant waar we uitgenodigd waren door mevrouw Broeckx, een lctor van KdG die op bezoek was in Paramaribo.
We (de dames: Anke, Joy, Carmen en mezelf) genoten er van een heerlijke maaltijd!
Het dessert was overheerlijk een dame blanche en voor anderen een soort mousse van mascarpone, chocolade en pijnboompitten: heerlijk en dankjewel KdG voor de overheerlijke maaltijd! Als laatste avondmaal kon dit wel tellen.
Na het etentje zijn we met zen allen (Stephane, Maarten, Ben, Anke, Joy , Carmen en mezelf) alsook Mevrouw Broeckx en haar echtgenoot iets gaan drinken in het vat.
We toaste er op de verjaardag van Joy (voorbije 13de maart) en het afscheid van mezelf. Het was een reuze gezellige avond.
Als laatste ochtend zijn we met de hele KdG groep een ochtendplons gaan nemen in “het vos” een openluchtzwembad gelegen aan de militaire basis.
Toen kwam het moment van afscheid nemen, snif snif.. Na een natte knuffel en zoen van iedereen namen we een laatste groepsfoto.
Met pijn in het hart maar met vele herinneringen en foto’s nam ik afscheid van het prachtige Suriname. Deze ervaring zal ik nooit vergeten!
Nu ik reeds enkele dagen terug ben in het oh zo koude België kan ik nog steeds niet wennen aan het voedsel alsook de koude temperaturen hier…
Suriname.; ik mis je!
Maar ik keer zeker terug…
Bedankt om me op te volgen en ik ben blij dat ik mijn ervaringen met jullie allemaal heb morgen delen.
Groetjes van
Lindsay , deze keer uit het oh zo koude België...
S’ochtends vroeg, Lindsay (tot grote ergernis van Carmen) weer vroeg uit de veren!
En zoals het een goede “huisvrouw” betaamd maakte ik alvast een heerlijk ontbijt voor de anderen klaar met getoaste boterhammetjes en verse thee. Heerlijk toch!
Na dit uitgebreide ontbijt besloten we even aan het zwembad te relaxen en wat kleur op te doen. We werden namelijk pas verwacht bij de dolfijnen omstreeks 15u45. Het waren lange uren om af te tellen voor Joy.
Om 12uur s’middags mocht ik eindelijk mijn visum gaan afhalen bij de twee lieftallige heren van het consulaat ! Bij deze nog eens een bedankje!
En toen de staatsbus op…richting dolfijnen!!! We kwamen er aan en melden ons aan. We wilden dit voor geen geld van de wereld missen en dus waren we natuurlijk veel te vroeg! Dus namen we snel nog een kijkje in de rest van het Seaquarium.
Naast dolfijnen waren er nog andere dieren gehuisvest namelijk: zeeleeuwen, zeeschildpadden, verpleegsterhaaien, flamingo’s, zeesterren en een heleboel andere zeebewoners. Maar natuurlijk hadden wij enkel oog voor de prachtige dolfijnen waar we zelf mee gingen zwemmen, spannend!!
Na een kijkje te nemen in de fotohal van het gebouw kwamen we er achter dat Tom Cruise en Marco Borsato en vele andere sterren hier ook met dolfijnen waren komen zwemmen. Als dat geen meerwaarde geeft J * ahum*.
Eindelijk was het zover, na enkele uurtjes rondhangen was het eindelijk onze beurt!
We kregen een paar zwemvliezen, een snorkel in onze handen gegooid en na een korte briefing over wat wel en niet kon werden we naar de dolfijnen gebracht.
In de baai hing een klein laddertje om af te dalen alvorens we in de baai waren. In de afgezette baai zwommen vier dieren; twee moeders en twee kleintjes waarvan een kalfje van amper vier maanden oud.
We gingen in het water en al dadelijk kwamen de dieren naar ons toe gezwommen om ons te inspecteren. We aaiden ze zeer voorzichtig. Ze voelden net aan als een opgespannen vijverfolie die je nat gemaakt hebt, rubberachtig dus.
Daar gingen we dan, zowel de dieren als wij mochten vrij zwemmen. Wat een ontzettend intieme gebeurtenis, het was prachtig!
Het was een unieke ervaring, wij zij aan zij zwemmend en duikend met de dolfijnen. Al luisterend naar de prachtige geluiden die deze dieren maken onderwater, waande ik me echt in een film van national geographic.
De dieren waren zo aanhankelijk, ze komen echt je aandacht zoeken en vleien tegen je aan. Dolfijnen houden namelijk enorm van lichamelijk contact.
Na een paar tientallen minuten zwemmen en snorkelen kwamen we tot de “dorsal ride”. We moeten duiken en onderwater kwamen de dolfijnen ons oppikken en brachten ons naar het wateroppervlak. Vervolgens was er nog een fotoshoot met kussende dolfijnen, en toen zat het sprookje erop. We bleven nog even nagenieten in het water maar moesten toen, met pijn in het hart de baai verlaten.
Vol emoties beladen en nog in ongeloof van deze prachtige ervaring besloten we onszelf te trakteren op een grote chocolade milkshake op Mambobeach..
S’avonds aten we nog een heerlijke maaltijd in de stad om deze perfecte dag mooi af te sluiten. Moe maar voldaan keerden we huiswaarts en sliepen als roosjes.
Filmtip: De film van de zwem met de dolfijnen kan je altijd komen bezichtigen J.
Dinsdag zijn we heerlijk ontwaken met al onze dolfijnendromen. We moesten helaas al zeer vroeg uit de veren omdat we die dag een tripje gepland hadden. We gingen namelijk die dag de westkust van Curaçou bezoeken en de verschillende baaien: Bocca baai, Porto Marie, Knipbaai, Westpunt, de oude zoutwinningsgebieden uit de slaventijd, de oude landhuizen van de slaveneigenaars,…
Natuurlijk als echte touristen maakten we 101 foto’s van de verschillende baaien. Vooral Bocca pistol was zeer knap, zoals de naam het reeds zegt is het genaamd naar een pistool, door de klap die de golven maken.
Het was er zo prachtig, die knappe baaien, mooi heldere water, idyllisch gewoon. En wij overgelukkig dat we dit mochten meemaken!
Maar omdat 1 beeld meer zegt dan 1000 woorden stel ik voor dat je de foto’s bekijkt.
Op de middag zijn we teruggekeerd naar ons appartementje. Want diezelfde avond zou Lindsay terug huiswaarts keren (Suriname). Even alles inpakken en taxi bellen maar. Na een emotioneel afscheid van de achterblijvende dames heb ik een gezellige vlucht van een paar uur vertraging gehad naar Suriname. S’nachts aangekomen lekker gaan slapen om dan s’ochtens vroeg op te staan om les te gaan geven op de school.
Woensdag 4uren les gegeven en de kinderen genoten weer met volle teugen. Deze keer moesten ze voor me wenskaarten maken.
Omdat de paasvakantie van start zou gaan die middag werden er vele kaarten gemaakt voor vrolijk Pasen. Een feest dat men hier ook viert en zelfs de rijkere gezinnen ook met chocolade eieren. Een dame vertelde me dat de armere gezinnen vaak zeer vroeg s’ochtens rauwe eieren in de tuin leggen die dan tegen de middag gevonden moeten worden. Vaak zijn ze tegen dan al zo hard opgewarmd dat ze eetbaar zijn. Prachtig toch!
Omdat het mijn laatste les was kwam de directrice me hartelijk begroeten. Ze vertelde me dat het pijn deed in haar hart om me af te geven, hoe mooi is dat! Ik kreeg een dikke “embraca” van haar alsook van mijn stagementor. Die Surinamers toch, ZO LIEF!
Na de les heb ik mijn mentor tekenmateriaal cadeau gedaan waar ze zeer gelukkig mee was. Zo hebben vanaf nu de kinderen in de les expressie eindelijk wasco’s , kleurpotloden,lijm enz.
Met pijn in het hart keerde ik terug naar men woning in de Celinastraat. Ik kwam tot het besef dat het sprookje zo goed als gedaan was! Maar voordat ik huiswaarts keerde had ik tesamen met Anke en haar ouders nog een tripje gepland. We gingen naar Galibi waar de reuze schildpadden s’nachts op de stranden eieren komen leggen.
Galibi is het bekende en populaire zeeschildpadden natuurreservaat. Het is één van de weinige plekken ter wereld waar de reuzenzeeschildpadden (ze kunnen wel 600 kg zwaar worden!) hun eieren leggen. Tussen februari en juli leggen deze beschermde dieren hun eieren en het reservaat mag dan ook slechts onder streng toezicht worden bezocht. Omdat de schilpadden hun eieren in de vroege ochtenduurtjes leggen, is een overnachting noodzakelijk.
Het Galibi Natuurreservaat ligt aan de noordoostkust van Suriname en heeft een oppervlakte van 4000 ha. De typische vegetatie bestaat uit kust en oeverwalbossen. De belangrijkste legstranden voor zeeschildpadden in de West Atlantische Regio komen voor in Galibi. De legstranden staan bekend om de grote populaties van lederschildpadden aikanti, die daar en in het Amana Natuurreservaat in La Guyana hun eieren leggen. Bijna de helft van 's werelds populaties komt hier nesten.De andere soorten zeeschildpadden die hier nesten zijn de soepschildpad krapei,de warana en de karet. De grootste bedreigingen voor de zeeschildpadden zijn in het ongecontroleerd rapen van eieren en incidentele vangst in visnetten. Vooral de chinezen, rapen de eieren van de schildpadden, ze maken er namelijk schildpaddensoep van, een echte delicatesse volgens hen.
Dus wij donderdag ochtend taxi genomen en een uurtje in de file gestaan in de stadskern om dan bij de vertrekplaats aan te komen. Na een toch wel “bewogen” rit van een paar uren kwamen we aan in Albina. Een dorpje aan de overkant van Frans Guyana.
Men zegt vaak het is beter aan de overkant… en voor één keer kon ik je dit garanderen; Frans Guyana ziet er prachtig uit , van zover we konden zien weliswaar.
Voor onze boot arriveerden hadden we even de tijd om een kijkje te nemen in het kleine dorpje. Het dorpje draait vooral van boottochten. Aan de waterkant liggen talloze boten te wachten om mensen naar Guyana te vervoeren. Als bankara’s waren we natuurlijk het aanspreekpunt.
Onze gids en zijn vriend vertelde ons dat het zeer onveilig was hier als blanke zonder “bescherming” van de lokale Surinamers rond te lopen. Leuk om weten!
Er stond een kleine markt en om de tijd te doden namen we snel een kijkje..
We hebben ginds een leuke Cd van Damaru gekocht. Met dé grootste hit van Suriname op: “Mi rowsu, ik heb een tuintje in mijn hart”.
Na de stand leeg gekocht te hebben konden we eindelijk vertrekken met de boot.
Na een 70tal minuten varen kwamen we eindelijk op onze eindbestemming aan Galibi. Wat een prachtige locatie!
De kinderen van daar sprongen in het water om mee te helpen onze boot aan te meren. We werden onmiddellijk gastvrij ontvangen.
Na een kleine wandeling door het dorp gingen we de “zoo van Galibi bezoeken”. Het was een klein afgezet hoekje op het land waar er dan een anaconda, ara, luiaard vastzaten. Op zich stelde het niet veel voor. Hoewel Lindsay nog nooit een luiaard geaaid had noch gezien.. dus bij deze was deze wens ook vervuld!
Na de prachtige belevenissen in de zoo vertrokken we met een grote boot richting de stranden waar het allemaal ging gebeuren. Beveiligd met zwemvest en zeil vertrokken we richting zee en de wilde wateren.
Het was ongeveer 10 uur s’avonds en de avond viel. We hadden echt veel geluk met de weeromstandigheden en de mooie volle maan.
Omdat we op het land geen “flashlights” mochten gebruiken kwam de maan echt van pas.
Na een wandeling van enkele meters kwamen we de eerste sporen van een schildpad tegen. Het leek net of er een kleine kar op het land was gereden met tractor banden.
Op dat moment moesten we wachten en ging de gids voorop richting struikgewas en bomen om te inspecteren of de schildpad al gestart was met eieren leggen. Wanneer de toeristen zouden gaan kijken wanneer de schildpad nog niet gestart is met eieren leggen , zou de schildpad zoveel angst kunnen hebben dat ze zich snel terug naar het water gaat begeven. Waarop ze de eieren zou lozen in het water., en dan zouden er 150-200eiren verloren gaan.
Dus wij mooi wachten…
En toen was het moment aangebroken we zouden eindelijk die beruchte schildpadden in het echt kunnen zien! Vol spanning en zenuwen gingen we voorzichtig kijken. Het was zo prachtig deze beesten (die echt wel groot zijn) te mogen bewonderen van zo dichtbij!
Na deze schildpad volgden er nog een stuk of 6 waarbij we mochten kijken hoe ze eieren legden ( en Lindsay ook een filmpje heeft kunnen maken, met toestemming van de gids).
Het was een prachtige ervaring die ik nooit zal vergeten. Dit gaan zelfs mijn achterkleinkinderen moeten aanhoren! J
Na de schildpaddentocht keerden we terug naar Galibi. Al ging dit niet zo vlot… In de terugweg zijn we zeker in 3 zandbanken gevaren. Maar eind goed al goed, we zijn terug naar de kant geraakt!
Na deze ervaring moesten we nog een avondmaal benuttigen. Heerlijk toch om 1u30 s’nahts kippenbil eten met nasi. Buikje vol en slapen maar.
S’ochtens vroeg uit de veren voor onze terug reis naar Paramaribo.
Aangekomen in Paramaribo, na een band kapot te rijden en veel met het hoofd tegen het dak van het busje te stoten, werden we netjes thuis afgezet.
Enjah het was al vrijdag, inpakken maar! Na een uurtje inpakken en dromen over de handtas van Marry Poppins belde anke me op om te informeren of ik samen met haar ouders een wandeling zag zitten naar de zoo van Paramaribo.
Natuurlijk kreeg ze daar een volmondige ja op!
Na twee uur stappen kwamen we eindelijk bij de ingang van de zoo van Paramaribo.
Een ticketje is er 4SRD (1€) voor een uurtje kijkplezier.
De “zoo” ginder is net een kinderboerderij hier. Wat ik hiermee wil bedoelen is dat de dieren die ginder in kooien zitten daar vrij rondlopen in de natuur.
Zoals daar zijn :
- apen
- ara’s
- de amerikaanse reiger
- slangen
- jaguar
- …
Een klein bewijsje hiervan:
Lindsay de toeriste naml natuurlijk zoals gewoonlijk weer 1001 foto’s. We waren met zen 4 naar een kooi aan het kijken toen er plots een wilde aap op de kooi sprong.
Alle gekheid op een stokje natuurlijk!
Dus Lindsay volledig in de aanslag met haar camera, over de draad gekropen om toch maar een foto te kunnen nemen van die aap met zen mensengezicht.
Al grappend vertelde de mama van anke me dat het beest ons wel is kon aanvallen… Wel haar woorden waren nog niet koud of er vloog een aap door de lucht die vlak voor ons landde met mooie scherpe tandjes..
Als twee gekken begonnen anke en ikzelf te rennen ver weg van de aapjes. Alsof 1 wild aapje nog niet erg genoeg was kwam er een tweede zijn vriendje beschermen…
Alle Surinamers maar lachen natuurlijk J.
Aangevallen worden in de zoo door wilde apen, waar er apen achter slot en grendel zitten! Een unieke ervaring denk ik dan.
Na dit opschuddend moment besloten we maar snel alle dieren te bezoeken.
Vooral de kwatta aapjes waren de moeite om te zien. Deze aapjes zijn zwart met een fel rood hoofdje. Het grappigst van al is dat deze dieren rechtop lopen als fiere dames. De aapjes hadden aan hun staart een soort van grijparmpje waarmee ze dan zichzelf aan de randen van de kooi verder beweegden.
Op een gegeven moment kwamen alle apen aan de rand van de kooi hangen en staarde ze naar ons. Even dacht ik dat zij meer naar ons keken dan wij naar hen!
Na deze leuke ervaring belden we snel een taxi om richting De waag te gaan een Italiaans restaurant waar we uitgenodigd waren door mevrouw Broeckx, een lctor van KdG die op bezoek was in Paramaribo.
We (de dames: Anke, Joy, Carmen en mezelf) genoten er van een heerlijke maaltijd!
Het dessert was overheerlijk een dame blanche en voor anderen een soort mousse van mascarpone, chocolade en pijnboompitten: heerlijk en dankjewel KdG voor de overheerlijke maaltijd! Als laatste avondmaal kon dit wel tellen.
Na het etentje zijn we met zen allen (Stephane, Maarten, Ben, Anke, Joy , Carmen en mezelf) alsook Mevrouw Broeckx en haar echtgenoot iets gaan drinken in het vat.
We toaste er op de verjaardag van Joy (voorbije 13de maart) en het afscheid van mezelf. Het was een reuze gezellige avond.
Als laatste ochtend zijn we met de hele KdG groep een ochtendplons gaan nemen in “het vos” een openluchtzwembad gelegen aan de militaire basis.
Toen kwam het moment van afscheid nemen, snif snif.. Na een natte knuffel en zoen van iedereen namen we een laatste groepsfoto.
Met pijn in het hart maar met vele herinneringen en foto’s nam ik afscheid van het prachtige Suriname. Deze ervaring zal ik nooit vergeten!
Nu ik reeds enkele dagen terug ben in het oh zo koude België kan ik nog steeds niet wennen aan het voedsel alsook de koude temperaturen hier…
Suriname.; ik mis je!
Maar ik keer zeker terug…
Bedankt om me op te volgen en ik ben blij dat ik mijn ervaringen met jullie allemaal heb morgen delen.
Groetjes van
Lindsay , deze keer uit het oh zo koude België...
woensdag 19 maart 2008
Hier alweer een nieuwsflash
Maandag 10 maart heb ik voor het eerst lesgegeven in Suriname!
Wat een leuke ervaring. Na een kleine twee weken vollop al de klassen en leerlingen te bewonderen mocht ik eindelijk zelf aan de slag gaan !
De afspraken in verband met de te geven lessen werden op voorhand besproken met Mevrouw Tolut , mijn mentor, en Mevrouw Blokland , de directrice van de Selectaschool.
Maandag aangekomen op school was het lekker spannend.
Je begint je vanalles af te vragen:
- Gaan de leerlingen mijn antwerpse klanken wel verstaan?
- Moet ik als een Nederlander tegen ze gaan praten?
- Gaan ze gehoorzamen?
- Gaan ze de opdracht leuk vinden?
- Ga ik wel gezag krijgen als bankara meisje van 20 lentes jong…
Stress verzekerd!
Wel aangekomen op school zijn we eerst Mevrouw blokland gaan groeten. In Suriname is de ongeschreven regel zo dat je elke ochtend als je lessen moet geven, de directie even begroet zodat ze op de hoogte zijn van je komst.
Dit gedaan werd ik begeleid naar het klaslokaal waar het allemaal zou gebeuren…
In de klas aangekomen stonden de leerlingen versteld dat ik na observeren nu ook ZELF les zou geven. Na een korte voorstelling ben ik onmiddellijk gestart met een , al zeg ik het zelf, leuke inleiding betreffende reclame.
De leerlingen waren eerst wat stroef en vaak stelde zich aan om aandacht te krijgen maar na verloop van tijd was dit over. De leerlingen waren volledig mee met de opdracht en waren er zo geboeid door dat ik overspoeld werd met vragen of het wel goed genoeg was.
Het was een zeer leuke ervaring omdat de leerlingen zo enthousiast meewerkten. Naar mijn gevoel was het de eerste opdracht waar ze echt expressief en vrij mochten kiezen wat ze tekenden. Dit merkte ik ook door de vele vragen zoals:
Mevrouw is het goed als ik dit teken?
Is het mooi genoeg zo?
Vindt u het al goed?
Mag ik dit tekenen?
…
De werkjes waren na twee uur intensief bezig zijn af! En de resultaten mochten gezien worden!
Na mijn twee uurtjes les heb ik de eerste les van men collega Ben bijgewoond.
Ik werd onmiddellijk door Ben voorgesteld als een ‘dame die controle komt uitvoeren over het gedrag van Surinaamse kinderen’. Je had hun ogen moeten zien…
Grappig gewoon !
De rust bleef helaas niet duren…
De directrice kwam langs met een nota voor de hele klas… er was blijkbaar iets ergs gebeurd waar ik noch Ben iets van wisten.
Een voor een moesten de kinderen op bezoek komen bij mevrouw Blokland. Je kan natuurlijk begrijpen dat de hele klas in rep en roer stond!
Na mezelf even te informeren bleek dat de voorbije week de leerlingen van deze klas vuurwerk hadden aangestoken in hun klaslokaal! Ongelooflijk maar waar.
Nadat ongeveer al de leerlingen bij de directrice waren langs geweest zat de les van Ben er ook op.
Moe maar voldaan keerden we terug naar huis om ons voor te bereiden op woensdag, mijn volgende lesdag.
Ps; Onze mentor was zoals verwacht afwezig tijdens mijn eerste stageles.
Zo kon ze ergens anders geld gaan bijverdienen…
In de namiddag ben ik even op mezelf gaan kijken naar de vele Chinese winkeltjes. Het is allemaal zo grappig om zien hoe de winkels zich ordenen.
Het is misschien maar een details maar batterijen liggen hier tussen kaas en choco en gsm’s kan je hier kopen voor 10SRD (2,5euro) maar of ze werken… dat is nog maar de vraag natuurlijk!
Heerlijk in de stad rondhangen, met je fietsje lekker links rijden en zorgen dat je niet overreden wordt door de vele roekeloze bestuurders hier.
Je bent hier als het ware een echte kamikazepiloot….
Dinsdag heb ik mezelf laten overtuigen om een verlengd weekend mee te gaan met men twee vriendinnen (Joy en Carmen) naar Curacou.
Omdat je ginds en in Mexico enkel met dolfijnen kan zwemmen heb ik me volledig laten overtuigen door Joy de dolfijnenfan.
Het zou een kort verblijf worden maar langer was niet mogelijk door mijn stage.
VOOR AL DE JALOERSE MENSEN, MIJN STAGE IS OP GEEN ENKEL MOMENT IN HET GEDRANG GEKOMEN VOOR HET MAKEN VAN DEZE TRIP. J
In de namiddag ben ik even gaan shoppen voor materiaal voor mijn lessen handenarbeid. Ik moest alvast ook enkele souveniertjes hebben voor de thuishaven.
Zo ben ik gestrand op een marktje waar de bewoners met hun goederen uitgestald gaan zitten. Vele kraampjes beperken zich niet enkel in voedsel maar hebben graag de combinatie van ALLES op hun stand.
Het is hier niet apart dat je bami kan kopen en daarnaast een slipje ligt met langs de rechter zijde tomaten. Achja waarom ook niet!
Ik heb enkele leuke delicatesse van hier gekocht.
Na de slipper winkel hier leeg gekocht te hebben ben ik dan maar huiswaarts gekeerd.
Dinsdag was voor de rest een dagje voor mezelf. Ik heb nog wat voor school gewerkt alsook wat administratieve rompslomp afgehandeld.
Woensdag ben ik 4 uren les gaan geven in de andere tweedejaarsklassen. Deze waren net iets luidruchtiger maar toch zeer aangenaam om mee te werken!
Mijn mentor was vandaag wel aanwezig op de school.. en ze zag dat het goed was.
Verder ben ik woensdag langs stichting projecten geweest om mijn verslag over het voorbije kinderboekenfestival op te halen.
En jawel, ze waren zeer tevreden over mijn bijdrage die ik geleverd heb tijdens deze vermoeiende week.
Zij tevreden, ik ZEKER tevreden!
En jawel dan ben ik weer gaan shoppen maar deze keer met Anke, een medestudente van KdG. Het was een leuke start, samen met het fietsje ons wurmen door het verkeerd.
Maar toen begon het te druppelen…
Die druppel vertaalde zich zeer snel naar stortbuien…
Gevolg; Anke en ikzelf nat tot op ons ondergoed!
En al de Surinamers maar lachen.. die domme Belgen toch. Denken dat een buitje hier snel overgaat..
Na een paar uurtjes kou vatten besloten we huiswaarts te keren. De terugweg verliep jammer genoeg niet zo vlot als de heenweg. De HELE STAD stond namelijk onder water.
De rioleringen zijn hier zo verouderd dat ze, bij zulke stortbuien, moeilijk het water kunnen slikken.
Daar stonden we dan kletsnat, ook de schoenen! Voor het rode licht tot de knieen onderwater.
Alsof het niet erger kon, besloot mijn fietsje het te begeven.. De wet van Murphy kwam weer overal aan te pas.
Dan maar verder gaan met de slogan; Met de trapper in de hand kom je door het ganse land!
Ik kan je verzekeren dat we veel pret beleefd hebben die namiddag.
Thuisgekomen stopten we de natte kledij onmiddellijk in de droogkast.. opgelost!
Lekker samen gekookt met Ben en Anke…
Wat is het leven hier leuk.
S avonds heb ik snel men spullen bij elkaar gezocht om richting huize Joy en Carmen te trekken. Na een heerlijke overnachting en warme douchen zijn we snachts vertrokken richting Zanderij, de luchthaven van Paramaribo. Ons grote avontuur kon beginnen! En dat op de verjaardag van ons allerliefste Joy die 23jaartjes werd!!
Na een goede vlucht van om en bij de 4uur, met tussenstop in port of spain waren we geland op het prachtige eiland Curacou.
Na een taxi te nemen kwamen we bij ons appartementje aan. Een degelijk appartementje met mini keukentje, frigo, inloopdressing en badkamer!
En het hele complex moest een zwembad met inclusief ligstoelen delen.
Wat een prachtige locatie!
Na ons even omgekleed te hebben vertrokken we richting consulaat. Lindsay had namelijk geen multiple visum…. (En wat heb ik daar spijt van gehad!)
Na de voorbije dagen heel Paramaribo rondgelopen te hebben, consulaten te hebben bezocht, districtscommissarissen te hebben gebeld kon niemand ons exact vertellen of we al dan niet een visum nodig hadden voor Curaçao noch wat we nodig hadden. (randopmerking)
In Curaçao werd het ons wel duidelijk wat we nodig hadden en vooral wat Lindsay niet bij had.
Daar stonden we dan… geen ticket naar België bij, geen pasfoto, geen kopie van stageovereenkomst,…
De man van het consulaat vertelde me doodleuk dat ik een PROBLEEM had.
ACTIE REACTIE;
Als de Charlys Angels van Curaçao vlogen we erin.
Na wat rond rijden een fotoshop gevonden, ik kan je verzekeren nog nooit heb ik zo zuur op een foto gestaan!
Na een paar dure telefoontjes de luchtmaatschappij van België kunnen bereiken zodat ze het ticket per e-mail konden doormailen naar het consulaat…Wat hou ik van de moderne technieken!
Een stageovereenkomst had ik niet bij, dan maar snel op mijn memorystick een document met betrekking tot stage een andere naam geven en HUPLA… klaar.
Nu lijkt het snel in orde te zijn gekomen.. maar ginds was dat helemaal niet het geval, dat kan ik je verzekeren!
Na heel deze heisa hebben we ons teruggetrokken in het stadscentrum van het prachtige eiland en hebben we onszelf getrakteerd op een welverdiend drankje met zicht op de sweeping Emma brug en de oceaan. (foto’s volgen nog)
De eerste dagen hebben we wat gerelaxed aan het zwembadje en ons vooral bezig gehouden met even NIETS doen.
Op zondag ben ik samen met Joy een boottocht gaan maken. Om 6 uur morgens werden we verwacht bij de zeilboot de Insulinde!
Dus om 5uur opgestaan, gewassen, aangekleed en wachten op de taxi maar.
Half 6 geen taxi te bespeuren, 5u45 geen taxi… PANIEK!
Als een geschenk uit de hemel kwam toevallig de security man langs. En wie is er nu veiliger dan de security man!
We mochten instappen en zijn eerst nog mee 4 huizen gaan beveiligen.. over een spannend avontuur gesproken.
Vervolgens de weg gaan vragen in het politiekantoor, en dan richting de Insulinde vertrokken!
Op de boot werden we hartelijk ontvangen door de kapitein en zijn stagaires uit Nederland. We hadden de beste plaatsjes op de boot, alias de meest zonnige dus…
Joy en haar survival of the fittest toch!
Vervolgens kregen we een uitgebreidt ontbijt buffet met heerlijke tiger pistolets... Dat smaakte!!
Na een paar uurtjes varen kwamen we op klein curacou aan, een idyllische bestemming!
Parelwitte stranden, appelblauwzeegroen water en hutjes gemaakt uit stro.
De dag kon starten. We hebben eerst een scheepswrak bezocht en een aloude watertoren alvorens we ons volledig hebben laten gaan in de zee.
Een paar uurtjes snorkelen en dobberen op het water.
Smiddags genoten van een heerlijke lunch een bbq op de boot!
S avonds terugvaren op een heerlijk briesje… wat een zalige boottocht!
De fotos volgen zeker nog, ze zijn echt de moeite waard.
Maandag morgen zijn we vroeg opgestaan want het was D-Day….
Voor Joy ging er vandaag een grote droom uitkomen.. voor mij en Carmen een kleintje….
Ik hou jullie nog even in spanning.. maar een kleine tip is het woord FLIPPEr
Zonnige groetjes vanuit Suriname…
Lindsay
Wat een leuke ervaring. Na een kleine twee weken vollop al de klassen en leerlingen te bewonderen mocht ik eindelijk zelf aan de slag gaan !
De afspraken in verband met de te geven lessen werden op voorhand besproken met Mevrouw Tolut , mijn mentor, en Mevrouw Blokland , de directrice van de Selectaschool.
Maandag aangekomen op school was het lekker spannend.
Je begint je vanalles af te vragen:
- Gaan de leerlingen mijn antwerpse klanken wel verstaan?
- Moet ik als een Nederlander tegen ze gaan praten?
- Gaan ze gehoorzamen?
- Gaan ze de opdracht leuk vinden?
- Ga ik wel gezag krijgen als bankara meisje van 20 lentes jong…
Stress verzekerd!
Wel aangekomen op school zijn we eerst Mevrouw blokland gaan groeten. In Suriname is de ongeschreven regel zo dat je elke ochtend als je lessen moet geven, de directie even begroet zodat ze op de hoogte zijn van je komst.
Dit gedaan werd ik begeleid naar het klaslokaal waar het allemaal zou gebeuren…
In de klas aangekomen stonden de leerlingen versteld dat ik na observeren nu ook ZELF les zou geven. Na een korte voorstelling ben ik onmiddellijk gestart met een , al zeg ik het zelf, leuke inleiding betreffende reclame.
De leerlingen waren eerst wat stroef en vaak stelde zich aan om aandacht te krijgen maar na verloop van tijd was dit over. De leerlingen waren volledig mee met de opdracht en waren er zo geboeid door dat ik overspoeld werd met vragen of het wel goed genoeg was.
Het was een zeer leuke ervaring omdat de leerlingen zo enthousiast meewerkten. Naar mijn gevoel was het de eerste opdracht waar ze echt expressief en vrij mochten kiezen wat ze tekenden. Dit merkte ik ook door de vele vragen zoals:
Mevrouw is het goed als ik dit teken?
Is het mooi genoeg zo?
Vindt u het al goed?
Mag ik dit tekenen?
…
De werkjes waren na twee uur intensief bezig zijn af! En de resultaten mochten gezien worden!
Na mijn twee uurtjes les heb ik de eerste les van men collega Ben bijgewoond.
Ik werd onmiddellijk door Ben voorgesteld als een ‘dame die controle komt uitvoeren over het gedrag van Surinaamse kinderen’. Je had hun ogen moeten zien…
Grappig gewoon !
De rust bleef helaas niet duren…
De directrice kwam langs met een nota voor de hele klas… er was blijkbaar iets ergs gebeurd waar ik noch Ben iets van wisten.
Een voor een moesten de kinderen op bezoek komen bij mevrouw Blokland. Je kan natuurlijk begrijpen dat de hele klas in rep en roer stond!
Na mezelf even te informeren bleek dat de voorbije week de leerlingen van deze klas vuurwerk hadden aangestoken in hun klaslokaal! Ongelooflijk maar waar.
Nadat ongeveer al de leerlingen bij de directrice waren langs geweest zat de les van Ben er ook op.
Moe maar voldaan keerden we terug naar huis om ons voor te bereiden op woensdag, mijn volgende lesdag.
Ps; Onze mentor was zoals verwacht afwezig tijdens mijn eerste stageles.
Zo kon ze ergens anders geld gaan bijverdienen…
In de namiddag ben ik even op mezelf gaan kijken naar de vele Chinese winkeltjes. Het is allemaal zo grappig om zien hoe de winkels zich ordenen.
Het is misschien maar een details maar batterijen liggen hier tussen kaas en choco en gsm’s kan je hier kopen voor 10SRD (2,5euro) maar of ze werken… dat is nog maar de vraag natuurlijk!
Heerlijk in de stad rondhangen, met je fietsje lekker links rijden en zorgen dat je niet overreden wordt door de vele roekeloze bestuurders hier.
Je bent hier als het ware een echte kamikazepiloot….
Dinsdag heb ik mezelf laten overtuigen om een verlengd weekend mee te gaan met men twee vriendinnen (Joy en Carmen) naar Curacou.
Omdat je ginds en in Mexico enkel met dolfijnen kan zwemmen heb ik me volledig laten overtuigen door Joy de dolfijnenfan.
Het zou een kort verblijf worden maar langer was niet mogelijk door mijn stage.
VOOR AL DE JALOERSE MENSEN, MIJN STAGE IS OP GEEN ENKEL MOMENT IN HET GEDRANG GEKOMEN VOOR HET MAKEN VAN DEZE TRIP. J
In de namiddag ben ik even gaan shoppen voor materiaal voor mijn lessen handenarbeid. Ik moest alvast ook enkele souveniertjes hebben voor de thuishaven.
Zo ben ik gestrand op een marktje waar de bewoners met hun goederen uitgestald gaan zitten. Vele kraampjes beperken zich niet enkel in voedsel maar hebben graag de combinatie van ALLES op hun stand.
Het is hier niet apart dat je bami kan kopen en daarnaast een slipje ligt met langs de rechter zijde tomaten. Achja waarom ook niet!
Ik heb enkele leuke delicatesse van hier gekocht.
Na de slipper winkel hier leeg gekocht te hebben ben ik dan maar huiswaarts gekeerd.
Dinsdag was voor de rest een dagje voor mezelf. Ik heb nog wat voor school gewerkt alsook wat administratieve rompslomp afgehandeld.
Woensdag ben ik 4 uren les gaan geven in de andere tweedejaarsklassen. Deze waren net iets luidruchtiger maar toch zeer aangenaam om mee te werken!
Mijn mentor was vandaag wel aanwezig op de school.. en ze zag dat het goed was.
Verder ben ik woensdag langs stichting projecten geweest om mijn verslag over het voorbije kinderboekenfestival op te halen.
En jawel, ze waren zeer tevreden over mijn bijdrage die ik geleverd heb tijdens deze vermoeiende week.
Zij tevreden, ik ZEKER tevreden!
En jawel dan ben ik weer gaan shoppen maar deze keer met Anke, een medestudente van KdG. Het was een leuke start, samen met het fietsje ons wurmen door het verkeerd.
Maar toen begon het te druppelen…
Die druppel vertaalde zich zeer snel naar stortbuien…
Gevolg; Anke en ikzelf nat tot op ons ondergoed!
En al de Surinamers maar lachen.. die domme Belgen toch. Denken dat een buitje hier snel overgaat..
Na een paar uurtjes kou vatten besloten we huiswaarts te keren. De terugweg verliep jammer genoeg niet zo vlot als de heenweg. De HELE STAD stond namelijk onder water.
De rioleringen zijn hier zo verouderd dat ze, bij zulke stortbuien, moeilijk het water kunnen slikken.
Daar stonden we dan kletsnat, ook de schoenen! Voor het rode licht tot de knieen onderwater.
Alsof het niet erger kon, besloot mijn fietsje het te begeven.. De wet van Murphy kwam weer overal aan te pas.
Dan maar verder gaan met de slogan; Met de trapper in de hand kom je door het ganse land!
Ik kan je verzekeren dat we veel pret beleefd hebben die namiddag.
Thuisgekomen stopten we de natte kledij onmiddellijk in de droogkast.. opgelost!
Lekker samen gekookt met Ben en Anke…
Wat is het leven hier leuk.
S avonds heb ik snel men spullen bij elkaar gezocht om richting huize Joy en Carmen te trekken. Na een heerlijke overnachting en warme douchen zijn we snachts vertrokken richting Zanderij, de luchthaven van Paramaribo. Ons grote avontuur kon beginnen! En dat op de verjaardag van ons allerliefste Joy die 23jaartjes werd!!
Na een goede vlucht van om en bij de 4uur, met tussenstop in port of spain waren we geland op het prachtige eiland Curacou.
Na een taxi te nemen kwamen we bij ons appartementje aan. Een degelijk appartementje met mini keukentje, frigo, inloopdressing en badkamer!
En het hele complex moest een zwembad met inclusief ligstoelen delen.
Wat een prachtige locatie!
Na ons even omgekleed te hebben vertrokken we richting consulaat. Lindsay had namelijk geen multiple visum…. (En wat heb ik daar spijt van gehad!)
Na de voorbije dagen heel Paramaribo rondgelopen te hebben, consulaten te hebben bezocht, districtscommissarissen te hebben gebeld kon niemand ons exact vertellen of we al dan niet een visum nodig hadden voor Curaçao noch wat we nodig hadden. (randopmerking)
In Curaçao werd het ons wel duidelijk wat we nodig hadden en vooral wat Lindsay niet bij had.
Daar stonden we dan… geen ticket naar België bij, geen pasfoto, geen kopie van stageovereenkomst,…
De man van het consulaat vertelde me doodleuk dat ik een PROBLEEM had.
ACTIE REACTIE;
Als de Charlys Angels van Curaçao vlogen we erin.
Na wat rond rijden een fotoshop gevonden, ik kan je verzekeren nog nooit heb ik zo zuur op een foto gestaan!
Na een paar dure telefoontjes de luchtmaatschappij van België kunnen bereiken zodat ze het ticket per e-mail konden doormailen naar het consulaat…Wat hou ik van de moderne technieken!
Een stageovereenkomst had ik niet bij, dan maar snel op mijn memorystick een document met betrekking tot stage een andere naam geven en HUPLA… klaar.
Nu lijkt het snel in orde te zijn gekomen.. maar ginds was dat helemaal niet het geval, dat kan ik je verzekeren!
Na heel deze heisa hebben we ons teruggetrokken in het stadscentrum van het prachtige eiland en hebben we onszelf getrakteerd op een welverdiend drankje met zicht op de sweeping Emma brug en de oceaan. (foto’s volgen nog)
De eerste dagen hebben we wat gerelaxed aan het zwembadje en ons vooral bezig gehouden met even NIETS doen.
Op zondag ben ik samen met Joy een boottocht gaan maken. Om 6 uur morgens werden we verwacht bij de zeilboot de Insulinde!
Dus om 5uur opgestaan, gewassen, aangekleed en wachten op de taxi maar.
Half 6 geen taxi te bespeuren, 5u45 geen taxi… PANIEK!
Als een geschenk uit de hemel kwam toevallig de security man langs. En wie is er nu veiliger dan de security man!
We mochten instappen en zijn eerst nog mee 4 huizen gaan beveiligen.. over een spannend avontuur gesproken.
Vervolgens de weg gaan vragen in het politiekantoor, en dan richting de Insulinde vertrokken!
Op de boot werden we hartelijk ontvangen door de kapitein en zijn stagaires uit Nederland. We hadden de beste plaatsjes op de boot, alias de meest zonnige dus…
Joy en haar survival of the fittest toch!
Vervolgens kregen we een uitgebreidt ontbijt buffet met heerlijke tiger pistolets... Dat smaakte!!
Na een paar uurtjes varen kwamen we op klein curacou aan, een idyllische bestemming!
Parelwitte stranden, appelblauwzeegroen water en hutjes gemaakt uit stro.
De dag kon starten. We hebben eerst een scheepswrak bezocht en een aloude watertoren alvorens we ons volledig hebben laten gaan in de zee.
Een paar uurtjes snorkelen en dobberen op het water.
Smiddags genoten van een heerlijke lunch een bbq op de boot!
S avonds terugvaren op een heerlijk briesje… wat een zalige boottocht!
De fotos volgen zeker nog, ze zijn echt de moeite waard.
Maandag morgen zijn we vroeg opgestaan want het was D-Day….
Voor Joy ging er vandaag een grote droom uitkomen.. voor mij en Carmen een kleintje….
Ik hou jullie nog even in spanning.. maar een kleine tip is het woord FLIPPEr
Zonnige groetjes vanuit Suriname…
Lindsay
woensdag 12 maart 2008
dinsdag 4 maart 2008
WEEK 2
Weekverslag week 2 : 25.02 – 3.03
Maandag ben ik gaan observeren op mijn stage school, Selecta school.
We werden verwacht bij de directrice Mevr. Blokland omstreeks 7u30. Mevrouw Blokland is een zeer warm en bezorgd persoon, ze zal er alles aan doen om dingen te regelen in verband met stage voor ons. Ze is onze contactpersoon van de school, een persoon waar we met al onze vragen terecht kunnen.
We werden door haar en de onderdirectrice hartelijk ontvangen. In Suriname is het de gewoonte dat de school start met de “ochtendglorie” hierbij bedanken ze de Heer God.
We kregen eerst een persoonlijke ochtendglorie van de directrice te horen. Deze zong voor ons een prachtig kerklied om onze stageperiode in te wijden. Vervolgens mochten we de ochtendglorie in de verschillende klassen bijwonen.
Het was een zeer vreemde ervaring. In België zou niemand er nog maar aan denken om de directeur van een school een lied te laten zingen voor stagiaires. Het was op het moment, voor mezelf, zeer onwennig maar het was langs de andere kant ook zeer respectvol naar ons toe. Deze mensen doen zulke dingen uit het hart, ze laten je onmiddellijk voelen dat je meer dan welkom bent.
Ook de leerlingen groot en klein, stoer en verlegen zongen allemaal uit volle borst mee; het geloofd leeft hier!
Omdat de lessen expressie later op de dag startte heb ik eerst een les handelskennis bijgewoond. Dit om het meer inhoudelijk gericht onderwijs beter te doorgronden. De onderdirectrice geeft dit vak en we werden uitgenodigd om haar les bij te wonen.
Ondanks de beperkte middelen was het een, naar mijn mening, goede les.
De leerlingen beschikken over een balpen en een kladboekje waar ze alle lessen in noteren. Er was een handboek beschikbaar per 2 leerlingen.
De leerkracht vertelde wat er in het boek stond en maakte gebruik van onderwijsleergesprek. De leerlingen werden echt betrokken bij de les en hierdoor werkten de meeste ook actief mee.
Na het uur handelswetenschappen bijgewoond te hebben moest ik even wachten tot ik het vak expressie in het 2de jaar kon gaan bijwonen.
Het vak expressie is te vergelijken met plastische opvoeding bij ons.
Het wordt wel in twee componenten opgedeeld namelijk:
- handenarbeid (2de jaar)
- tekenen (1ste jaar)
In het tweede jaar ben ik gestart met observeren. De leerlingen moesten een lapje borduren/naaien.
Bij de start van de les kwam de leerkracht als een tornado binnengestormd. Ze deelden onmiddellijk de werkjes uit en de leerlingen moesten verder doen waar ze vorige week geëindigd waren. Zonder enige motivatiefase of herhalingsfase!
Het was zo vreemd om zien dat alle leerlingen als “robotjes” verder werkten.
Naarmate de les vorderde liep de leerkracht zonder een woord te zeggen het lokaal uit en kwam ongeveer 15minuten later weer terug met een broodje en drankje en begon deze te benuttigen in de klas.
Als observator stond ik versteld van deze handeling! Het onderwijs hier heeft duidelijk andere regels/gewoonten dan het onderwijs bij ons.
De leerlingen waren niet eens verbaasd dat de leerkracht weg was. Ze deden verder met wat ze bezig waren. Voor sommige was dit verder werken aan het naailapje en voor 75% van de klasgroep was dit praatje maken, andere leerlingen uitdagen, gewoon rechtopstaan en beginnen rappen enz..
Als stagiaire/observator is het zeer moeilijk om te weten wat men nu van je verwacht, hoe men moet reageren.
Moet ik nu ingrijpen?
Gewoontes doorbreken.
Baas spelen.
Gezag van de leerkracht ondermijnen.
Moet ik niets doen?
De leerlingen laten verder doen: praten, rondlopen, …
Gezag van de leerkracht niet ondermijnen.
Jezelf zorgen maken of je wel correct handelt.
Voor mezelf was het zeer frustrerend om deze 2uur na elkaar te observeren. Je begint je te ergeren aan het ongepaste gedrag van de leerkracht. De leerlingen gaan je aanzien alsof je een plant bent, en je begint zelf na te denken hoe jij hier de klas in jouw lessen zal moeten aanpakken.
Moet je handelen zoals de leerkracht hier of mag je je Westerse handelingen hier trachten door te voeren. Het beste zal waarschijnlijk de gulden middenweg zijn.
Toen de leerkracht terug in het lokaal aankwam zette ze zich neer op een stoel. De kinderen met vragen mochten dan langskomen. Bijgevolg een lange rij doorheen heel het klaslokaal, een drukte van jewelste!
Het is hier ook blijkbaar de gewoonten dat de leerkracht graag roept tegen de leerlingen. Als de leerlingen iets niet kunnen of iets niet begrijpen durven ze vaak zeer groffe uitspraken doen.
Jij wil dom zijn!
Je kan niets!
Vaak worden deze in combinatie gegeven met de kinderen belachelijk te maken voor de hele klasgroep. De pedagogiek is ondermaats! Ik kan me hard opwinden in de gedragingen die de leerkracht stelt tegen de leerlingen!
Na deze bewogen les handenarbeid (borduren) heb ik nog 2uur na elkaar de les expressie in een eerste jaar bijgewoond.
De les in deze klas gaat rond tekenen.
De leerkracht komt de klas binnen en zegt zonder meer “binnenland”.
Ik keek verbaasd toe hoe al de leerlingen snel hun tekenschrift op de bank namen en met hun grafietpotlood het binnenland begonnen tekenen.
Zonder enige inleiding, uitleg, vragen, toetsen van de kennis van de leerlingen ging de les van start!
De leerlingen starten aan de opdracht en de leerkracht loopt weer weg!
Na deze 4uur observeren vraag je jezelf af wat je hebt gezien en hoe jij dit kan omzetten naar je eigen lessen.
Na de lessen heb ik even een praatje gemaakt met Mevr. Tolud, de juf van expressie.
Ze vertelde me dat ze onderbetaald moet lesgeven. Dat de leerlingen geen geld hebben om materiaal aan te schaffen en dat dit zeer frustrerend is als leerkracht van een creatief vak!
Ik voelde in de ondertoon van haar stem dat ze het lesgeven ervaart als een sleur.
Ze heeft meermaals geklaagd over haar lage loon (250€ per maand) en de stijgende kosten door het toenemende toerisme.
Doordat er veel stagiaires uit het buitenland komen worden de prijzen hier duurder en maakt dit voor haar het leven onbetaalbaar.
Ik ken je verzekeren dat dit je niet koud laat. We werden als het ware als “oorzaak” van haar moeilijke levensomstandigheden gezien.
Ze vertelde me ook dat de leerlingen hier vaak na enkele jaren de school verlaten. Door de lage inkomens worden de kinderen zeer vroeg van school gestuurd door hun ouders om mee geld te verdienen.
Een ander groot probleem in deze maatschappij is tienerzwangerschap. Het is hier niet vreemd dat een kind van 12 jaar zwanger is!
De kinderen hier hebben geen geld, wanneer dan een man bv zegt hen 10SRD (2,5€) te geven voor geslachtsgemeenschap dan doen de meisjes dit zo! Ze doen alles voor een kleine cent bij te verdienen.
In de klas die ik ben gaan observeren was er een meisje die zwanger was van haar overbuur. Dit terwijl zijn eigen vrouw op hetzelfde moment zwanger was. Zolang de school niet weet dat het meisje zwanger is mag ze blijven op school. Wanneer de directie dit te weten komt is de kans zeer groot dat het kind de school moet verlaten.
Bij het horen van deze verhalen krijg je een volledige andere kijk op de maatschappij hier. Het is zeer moeilijk om deze situaties als werkelijkheid te zien, maar jammer genoeg is dit zo.
De kinderen hier hebben vaak een uitzichtloze toekomst.
Door al deze verhalen te horen kreeg ik het toch moeilijk met de grote culturele verschillen.
Je begint je meer en meer bewust te worden van de waarden en normen die je van thuis hebt meegekregen en die heersen in je eigen land.
Na de observatie ben ik langs het Stichting Projekten (het wordt hier zo geschreven) geweest om te informeren of er nog iets moest gebeuren voor we de volgende dag vertrokken naar Moengo. Alles bleek onder controle te zijn. Er werden nog enkele afspraken gemaakt en we kregen een brief mee om door te nemen voor dinsdag.
Dinsdag ochtend heb ik al men spullen ingepakt om te vertrekken naar het kinderboekenfestival. We werden s’middags verwacht bij de stichting om ons te verdelen over busjes om richting Moengo te trekken.
Na 3uur onderweg te zijn op de hobbelige wegen kwamen we eindelijk aan in Moengo.
Het kinderboekenfestival zou dit jaar doorgaan op het grote voetbalstadion ginds.
Na een korte uitleg en toespraak van Karina (medebegeleidster) en Mevrouw yvonne Caprino , hoofd van de stichting, moesten we aan het werk. Iedereen had zijn eigen standje en moest deze gaan opstellen en inrichten.
Na enkele uren gesleurd met tafels, stoelen en allerhande materialen was mijn stand klaar.
Omstreekt 21uur in de avond kregen we een maaltijd en werden we per busje naar onze woonst gebracht.
Ons huisje werd betrokken door 9 personen, waaronder 4 Surinaamse vrouwen.
Na een goede maar veel te korte nachtrust werden we om 6 uur gewekt voor de douchemarathon. Negen mensen die moeten douchen in de ochtend, geen lachertje. Zeker niet als je met 4 Surinaamse vrouwen het huis moet delen die graag minimum 3 maal per dag lang baden.
Na de douche werden we om 7 uur opgehaald om te starten aan de eerste dag van het kinderboekenfestival.
We kregen een korte uitleg en mochten starten. Van 8uur tot 13uur en van 17 tot 20uur werden er workshops gehouden. Om de 30 minuten moesten de groepen doorschuiven.
Het waren zeer drukke en vermoeiende dagen, maar de glimlach op de kinderen hun gezicht was het waard!
Dit festival is het “FESTIVAL” van het jaar voor de kinderen!
Vanaf de ochtend tot de middag werden er schoolgroepen verwacht en vanaf de avond mochten de kinderen uit de buurt langskomen. De interesse was zeer groot!
Hoewel de organisatie veel beter kon was het toch een mooie ervaring! De kinderen waren geweldig enthousiast en werkten maar al te graag mee aan de verschillende opdrachten die ik voorzien had.
Het was vaak zeer moeilijk voor de kinderen om mij te begrijpen. De kinderen hier moeten
Nederlands op school praten maar praten vaak thuis hun eigen dialect.
Om het communicatieprobleem beter op te vangen werd er een Surinaamse vrouw Patsy genaamd ingeschakeld. Dit maakte het geheel makkelijker. Wanneer de kinderen het echt niet begrepen vertaalde Patsy mijn Nederlandse zinnen naar het Surinaams.
Deze vier vermoeiende dagen waren een zeer leuke ervaring! We legden ook verschillende contacten met Nederlandse studenten.
Het kinderboekenfestival komt hier zeer veel in de media omdat het, het evenement is van het jaar voor de kinderen. Zo liepen er verschillende televisie makers, journalisten,… op het terrein. En elke dag werd er een verslag van het festival op de televisie uitgezonden. Ikzelf ben ook verschillende keren geïnterviewd over het boekenfestival.
Het was een prettige en zeer leerrijke ervaring! Ik heb het gevoel de kinderen iets bijgeleerd te hebben rond het thema communicatie.
Vrijdag avond terug aangekomen in Paramaribo zijn we, na een drankje, vroeg gaan slapen om de nodige slaap in te halen.
Zaterdag ochtend ben ik mee een boottocht gaan maken met de IOL (lerarenopleiding van hier) op de Surinaamse rivier. We hebben enkele oude suikerplantages bezocht en hebben prachtige stukken natuur gezien. Het was een zeer leerrijke trip die goed begeleid werd door een reisgids die van alles op de hoogte was.
Zondag zijn we met ons Belgen groepje een uitstap gaan maken naar een vogelexporteur en een oud indianen dorpje. Bij de exporteur heb ik prachtige vogels gezien van ara’s, papegaaien naar onbekende vogels met prachtige kleuren. de man was ook in bezit van verschillende wurgslangen! EN ik heb er eentje in mijn nek gehad alsook vastgehouden... spannend
Foto s volgen nog
Later op de dag zijn we langs cola creek geweest een bekend toeristisch (waterplasje) dat zwart water bevat, vandaar de naam cola creek vervolgens thuis bij anke afhaal pizza gegeten... dat heeft gesmaakt.
Het was weer een zeer leuke ervaring, we hebben weer veel dingen bijgeleerd!
tot de volgende
xxxxxxx
weetje
als je sms wil zenden doe dit dan best naar mijn mobistar nummer, deze komen zeker aan
maandag 25 februari 2008
Nieuw nieuws
Hey iedereen !
Eerst en vooral mijn excuses om zolang niets te posten op men blog.
Dit komt vooral door tijdsgebrek en omwille van het feit dat ik geen laptop of internet heb. Om nog maar te zwijgen van de querty toetsenborden hier, ingewikkeld J .
Wel zondag goed uitgeslapen stonden we op om Suriname te gaan verkennen. Eerst hebben we wat plaatselijke Chinese winkeltjes gedaan om ons te bevoorraden. in de namiddag zijn we het culturele centrum van Paramaribo gaan verkennen.
Na enkele minuten wandelen kwamen we al enkele Nederlandse meisjes tegen. Het is hier zo dat alle blanken dag zeggen tegen elkaar. Wat wil je, als minderheid hier.
Na een stevige wandeling langs de waterkant en palmentuin zijn we dan maar huiswaarts gekeerd. Ik kan je zeggen dat de cultuurschok toch wel groot is!
Maandagochtend zijn we ons gaan aanmelden bij de vreemdenpolitie. Onze huisgenoot heeft ons wegwijs gemaakt, ik kan je garanderen het openbaar vervoer in Suriname is niet wat het moet zijn en ZEER ingewikkeld! Na een stevige bui, waardoor ik doordrenkt was van de regen, kwamen we aan bij de vreemdelingenpolitie. Een groot geel gebouw waar wel 50 verschillende kantoren van verschillende instellingen samen komen. Na enkele minuten te wachten was dat zaakje ook weer klaar. Lindsay verblijft nu volledig officieel voor 5 volle weekjes in Suriname.
Op weg van de vreemdenpolitie naar de “bushalt” kwamen we volgens onze huisgenoot alias onze gids aan een groot shoppingcenter. Natuurlijk moesten we daar even een. kijkje gaan nemen. Wie zegt dat Suriname goedkoop is kan zich behoorlijk vergissen! Deze supermarkt bleek de duurste uit de omgeving! Alles staat geprijsd met dollar, JAMMER!
Wat we wel ginds gekocht hebben is een belkaart. JAJA in Suriname stel je niets voor als je geen eigen gsm hebt met een eigen nummer… Alles voor de integratie.. ET VOILA: 8238904 min Surinaams nummer. STUREN MAAR!
In de namiddag hadden we afgesproken met onze KDG medestudenten van lager onderwijs: Joy en Carmen.
Hoewel we zondag dachten dat we gans Paramaribo uit onze broekzak kende waren we nu blij verrast. Paramaribo city heeft namelijk een mooie grote lange straat met allerhande winkels, terrasjes, hotels, enz.
Na een praatje en een drankje op een terrasje aan de domineestraat werd ons allemaal verteld wat we zeker wel en niet mochten doen, wat waar is enz….
Na een drankje in de zon zijn we een fietsverhuurder gaan zoeken. Onze medestudenten wisten een goed adresje.. jammer maar helaas ALLE fietsen WEG! Er zijn hier namelijk zoveel studenten op het ogenblik dat in geen een van de 4 winkels nog een fiets te verkrijgen was ! PROBLEEM??!!!!
Na uren wandelen en zoeken kwamen we de eigenaar van de eerste fietsenwinkel die we bezocht hadden terug tegen en er was een fiets “gevonden”. Nu beter 1 fiets in de hand dan 10 in de lucht.. DUS HUREN MAAr!!
Een herenfiets, voor Ben, was nu al in ons bezit nu nog een damesfiets. Na een lange en vermoeiende dag werden we uitgenodigd bij onze medestudenten voor een heerlijke pasta alla POT. Door Joy opgewarmd. Het smaakte overheerlijk!
Dinsdag ochtend hebben we voor het eerst Dhr. Klaver trachten te bereiken maar tervergeefs. Hij regelt hier de stage voor ons, vandaar. Omdat we toch nog maar 1 fiets hadden zijn we die ochtend dan maar op zoek gegaan naar een tweede. Omdat alle fietsen in heel Paramaribo verhuurd zijn besloten we er eentje te kopen J.
Na uren lang fietsen (fiets geleend van de huisbazin) merkte ik plots een mini chinees winkeltje op. Waar een prachtige blauwe fiets inclusief mandje naar me stond te knipogen. 185SRD was de prijs. (185SRD = 46,25€). MEENEMEN MAAR. Met drie fietsen op weg naar huis en een hoop gevloek van Ben waren we eindelijk thuis aangekomen. Ik kan je garanderen met het spitsuur op de grote weg ( Sophie Redmontstraat) is geen lachertje! Zeker niet in de bakkende zon waardoor Lindsay haar snoet verbrand heeft.
Na deze zware toch hebben we ons snel gedoucht en omgekleed want we hadden een afspraak met de hele KDG-Clan. We hebben samen met 7: Joy, Carmen, Anke,Maarten, Stephane, Ben en mezelf uitgebreid iets gaan drinken alsook gaan eten. Het was een hele belevenis en blij weerzien. Suriname bevalt ons allemaal!
Woensdagmorgen hebben we dan eindelijk Dhr. Klaver te pakken gekregen voor een afspraak. Donderdag om 8uur werden we verwacht. Verder zijn we die dag langs stichting projecten: het boekenfestival geweest. We werden hartelijk onthaald omstreeks 8u30.
Eerst kregen we een uitgebreide uitleg van verschillende medewerkers over het boekenfestival.
Vervolgens werden we voor een televisie geplaatst om de opnames van de voorbije boekenfesival’s te bewonderen; Na deze opnames gezien te hebben werden we overspoeld met vragen. We keerden huiswaarts met een opdacht voor het volgende boekenfestival in Marowijne ( 26-29 februari).
We moesten nog enkele workshops verzinnen voor de volgende week en deze moesten we dan voor donderdag morgen afhebben.
Thuisgekomen wisten we wat te doen! Na een stevige lunch vlogen we in het werk. S’avonds om 22uur hebben we deze dan nog snel in een internetcafé kunnen verzenden. OEF!
Donderdag ochtend vroeg uit de veren om omstreeks 8uur bij het kantoor van Dhr. Klaver te staan. Na een hele bespreking en overdracht van informatie werden we doorverwezen naar onze stageschool: Selectaschool.
Ginds hadden ze ons niet verwacht maar toch werden we, op z’n Surinaams, hartelijk ontvangen! De directrice is een zeer vriendelijke uitbundige dame die zich volledig geeft voor haar school! Zo horen we het graag!
Na een uitgebreide babbel en een ontmoeting met onze mentor die toevallig ook op school was keerden we terug met een voldaan gevoel. Deze school is goed georganiseerd, men weet met wat men bezig is en er is geen sprake van chaos!
Na ons schoolbezoek moesten we ons gaan aanmelden, tesamen met Joy en Carmen, bij het Belgische consulaat. Mooi opgekleed vertrokken we naar daar. Na een half uurtje wachten op onze laatkomers gingen we samen het consulaat binnen. Een zeer mooi kantoor in een gezellig houten huisje. We moesten plaatsnemen in de wachtzaal, onze pas afgeven, kopie laten maken en hupla.. We mochten terug huiswaarts keren. Klaar is kees.
Donderdagnamiddag zijn we een hangmat gaan kopen en flashlights (zoals ze het hier zo mooi zeggen) om deze mee te nemen op onze weekend trip naar Brownsberg.
Donderdagavond zijn Maarten, Stephane, Anke hier ten huize Ben en Lindsay komen koken voor ons allen. Het was een heerlijk maal met uiteengevallen loempia’s vol kousenband (hoewel er op de verpakking stond dat er kip moest inzitten) en groentjes in een overvloedige tomatensaus met rijst. Een paar Parbo biertjes en rode wijntjes later besloten we maar te gaan slapen. Een welverdiende nachtrust na een drukke dag!
Vrijdag ochtend hebben we wat gewerkt voor school en ingepakt voor onze weekend trip.
We zijn dit weekend naar Bownsberg geweest met Dion. Onze prive reisleider!
met zen vieren : Joy, Carmen, Ben en mezelf zijn we vertrokken naar prachtige stukjes jungle. We hebben gaan overnachten op Stoneisland, in hangmatten in de jungle geslapen, goed gegeten, gedronken. we hebben grote wandelingen gemaakt, waardoor de slippers van de meeste van ons vernield waren. We hebben Leonval en Ireneval gaan bezoeken en gaan beklimmen! Heerlijk gebaat in de watervallen en moe maar voldaan teruggekeerd naar ons kamp. Zondag zijn we met een bootje op het stuwmeer gaan varen tussen de piranha’s. Met het bootje zijn we langs de andere kant van de jungle geraakt waar we aapjes, papegaaien, reigers, spechten en een wurgslang gezien hebben. Onze reisgids Dion heeft de wurgslang voor ons gevangen zodat we mooie foto’s konden maken… DE GEK!
Ik heb het op film hoe onze reisgids de slang van om en bij de 4 meter te grazen neemt met een slap takje en een stukje koord. GEWELDIG om zien..
Het weekend was AF! we hebben heerlijk genoten van de uitstap en keerden gelukkig en voldaan zondag avond terug naar huis. Een nachtelijk wasje en poetsbeurt later besloten we te gaan slapen. Maandag wordt een grote dag….
Maandag zijn we naar de Selectaschool geweest. We werden om 7u30 ontvangen door de super vriendelijke directrice en haar assistente. ze hebben met twee voor ons de ochtendglorie gezongen in hun kantoor.
Dit is een traditie in de scholen, elke ochtend voor het eerste lesuur, voor de pauze alsook na de pauze word God en Jezus geprezen. We hebben heel de voormiddag lessen kunnen observeren. De manier van lesgeven is anders dan thuis maar de kinderen zijn net dezelfde! Vol deugenieterij. Het beloofd een mooie stage te worden!
Nu gaan Ben en ik eerst nog een wasje doen om de modder uit onze kleren te krijgen.
We redden ons hier goed! We zijn echte SURINAMERS.
Enkele weetjes:
- Lindsay haar teen is ontstoken door de jungle toch op sleffers!
- we koken elke dag zelf!
- Anke heeft ons een trukje geleerd: as je achter de SRD een nulletje zet kom je op onze oude belgische frank uit. Zo is bv 10SRD = 100fr = 2,47€
- We hebben kakkerlakken in de keuken! Deze zijn tijdens het weekend verwijderd. Namens onze huisgenoot waren het er een stuk of 100
- Onze drie honden plassen graag tegen onze boodshappen JAK!
- Ben is een echte huisman! Hij poets graag het huisJ
- Lindsay haar voet is ontzwollen!
Eerst en vooral mijn excuses om zolang niets te posten op men blog.
Dit komt vooral door tijdsgebrek en omwille van het feit dat ik geen laptop of internet heb. Om nog maar te zwijgen van de querty toetsenborden hier, ingewikkeld J .
Wel zondag goed uitgeslapen stonden we op om Suriname te gaan verkennen. Eerst hebben we wat plaatselijke Chinese winkeltjes gedaan om ons te bevoorraden. in de namiddag zijn we het culturele centrum van Paramaribo gaan verkennen.
Na enkele minuten wandelen kwamen we al enkele Nederlandse meisjes tegen. Het is hier zo dat alle blanken dag zeggen tegen elkaar. Wat wil je, als minderheid hier.
Na een stevige wandeling langs de waterkant en palmentuin zijn we dan maar huiswaarts gekeerd. Ik kan je zeggen dat de cultuurschok toch wel groot is!
Maandagochtend zijn we ons gaan aanmelden bij de vreemdenpolitie. Onze huisgenoot heeft ons wegwijs gemaakt, ik kan je garanderen het openbaar vervoer in Suriname is niet wat het moet zijn en ZEER ingewikkeld! Na een stevige bui, waardoor ik doordrenkt was van de regen, kwamen we aan bij de vreemdelingenpolitie. Een groot geel gebouw waar wel 50 verschillende kantoren van verschillende instellingen samen komen. Na enkele minuten te wachten was dat zaakje ook weer klaar. Lindsay verblijft nu volledig officieel voor 5 volle weekjes in Suriname.
Op weg van de vreemdenpolitie naar de “bushalt” kwamen we volgens onze huisgenoot alias onze gids aan een groot shoppingcenter. Natuurlijk moesten we daar even een. kijkje gaan nemen. Wie zegt dat Suriname goedkoop is kan zich behoorlijk vergissen! Deze supermarkt bleek de duurste uit de omgeving! Alles staat geprijsd met dollar, JAMMER!
Wat we wel ginds gekocht hebben is een belkaart. JAJA in Suriname stel je niets voor als je geen eigen gsm hebt met een eigen nummer… Alles voor de integratie.. ET VOILA: 8238904 min Surinaams nummer. STUREN MAAR!
In de namiddag hadden we afgesproken met onze KDG medestudenten van lager onderwijs: Joy en Carmen.
Hoewel we zondag dachten dat we gans Paramaribo uit onze broekzak kende waren we nu blij verrast. Paramaribo city heeft namelijk een mooie grote lange straat met allerhande winkels, terrasjes, hotels, enz.
Na een praatje en een drankje op een terrasje aan de domineestraat werd ons allemaal verteld wat we zeker wel en niet mochten doen, wat waar is enz….
Na een drankje in de zon zijn we een fietsverhuurder gaan zoeken. Onze medestudenten wisten een goed adresje.. jammer maar helaas ALLE fietsen WEG! Er zijn hier namelijk zoveel studenten op het ogenblik dat in geen een van de 4 winkels nog een fiets te verkrijgen was ! PROBLEEM??!!!!
Na uren wandelen en zoeken kwamen we de eigenaar van de eerste fietsenwinkel die we bezocht hadden terug tegen en er was een fiets “gevonden”. Nu beter 1 fiets in de hand dan 10 in de lucht.. DUS HUREN MAAr!!
Een herenfiets, voor Ben, was nu al in ons bezit nu nog een damesfiets. Na een lange en vermoeiende dag werden we uitgenodigd bij onze medestudenten voor een heerlijke pasta alla POT. Door Joy opgewarmd. Het smaakte overheerlijk!
Dinsdag ochtend hebben we voor het eerst Dhr. Klaver trachten te bereiken maar tervergeefs. Hij regelt hier de stage voor ons, vandaar. Omdat we toch nog maar 1 fiets hadden zijn we die ochtend dan maar op zoek gegaan naar een tweede. Omdat alle fietsen in heel Paramaribo verhuurd zijn besloten we er eentje te kopen J.
Na uren lang fietsen (fiets geleend van de huisbazin) merkte ik plots een mini chinees winkeltje op. Waar een prachtige blauwe fiets inclusief mandje naar me stond te knipogen. 185SRD was de prijs. (185SRD = 46,25€). MEENEMEN MAAR. Met drie fietsen op weg naar huis en een hoop gevloek van Ben waren we eindelijk thuis aangekomen. Ik kan je garanderen met het spitsuur op de grote weg ( Sophie Redmontstraat) is geen lachertje! Zeker niet in de bakkende zon waardoor Lindsay haar snoet verbrand heeft.
Na deze zware toch hebben we ons snel gedoucht en omgekleed want we hadden een afspraak met de hele KDG-Clan. We hebben samen met 7: Joy, Carmen, Anke,Maarten, Stephane, Ben en mezelf uitgebreid iets gaan drinken alsook gaan eten. Het was een hele belevenis en blij weerzien. Suriname bevalt ons allemaal!
Woensdagmorgen hebben we dan eindelijk Dhr. Klaver te pakken gekregen voor een afspraak. Donderdag om 8uur werden we verwacht. Verder zijn we die dag langs stichting projecten: het boekenfestival geweest. We werden hartelijk onthaald omstreeks 8u30.
Eerst kregen we een uitgebreide uitleg van verschillende medewerkers over het boekenfestival.
Vervolgens werden we voor een televisie geplaatst om de opnames van de voorbije boekenfesival’s te bewonderen; Na deze opnames gezien te hebben werden we overspoeld met vragen. We keerden huiswaarts met een opdacht voor het volgende boekenfestival in Marowijne ( 26-29 februari).
We moesten nog enkele workshops verzinnen voor de volgende week en deze moesten we dan voor donderdag morgen afhebben.
Thuisgekomen wisten we wat te doen! Na een stevige lunch vlogen we in het werk. S’avonds om 22uur hebben we deze dan nog snel in een internetcafé kunnen verzenden. OEF!
Donderdag ochtend vroeg uit de veren om omstreeks 8uur bij het kantoor van Dhr. Klaver te staan. Na een hele bespreking en overdracht van informatie werden we doorverwezen naar onze stageschool: Selectaschool.
Ginds hadden ze ons niet verwacht maar toch werden we, op z’n Surinaams, hartelijk ontvangen! De directrice is een zeer vriendelijke uitbundige dame die zich volledig geeft voor haar school! Zo horen we het graag!
Na een uitgebreide babbel en een ontmoeting met onze mentor die toevallig ook op school was keerden we terug met een voldaan gevoel. Deze school is goed georganiseerd, men weet met wat men bezig is en er is geen sprake van chaos!
Na ons schoolbezoek moesten we ons gaan aanmelden, tesamen met Joy en Carmen, bij het Belgische consulaat. Mooi opgekleed vertrokken we naar daar. Na een half uurtje wachten op onze laatkomers gingen we samen het consulaat binnen. Een zeer mooi kantoor in een gezellig houten huisje. We moesten plaatsnemen in de wachtzaal, onze pas afgeven, kopie laten maken en hupla.. We mochten terug huiswaarts keren. Klaar is kees.
Donderdagnamiddag zijn we een hangmat gaan kopen en flashlights (zoals ze het hier zo mooi zeggen) om deze mee te nemen op onze weekend trip naar Brownsberg.
Donderdagavond zijn Maarten, Stephane, Anke hier ten huize Ben en Lindsay komen koken voor ons allen. Het was een heerlijk maal met uiteengevallen loempia’s vol kousenband (hoewel er op de verpakking stond dat er kip moest inzitten) en groentjes in een overvloedige tomatensaus met rijst. Een paar Parbo biertjes en rode wijntjes later besloten we maar te gaan slapen. Een welverdiende nachtrust na een drukke dag!
Vrijdag ochtend hebben we wat gewerkt voor school en ingepakt voor onze weekend trip.
We zijn dit weekend naar Bownsberg geweest met Dion. Onze prive reisleider!
met zen vieren : Joy, Carmen, Ben en mezelf zijn we vertrokken naar prachtige stukjes jungle. We hebben gaan overnachten op Stoneisland, in hangmatten in de jungle geslapen, goed gegeten, gedronken. we hebben grote wandelingen gemaakt, waardoor de slippers van de meeste van ons vernield waren. We hebben Leonval en Ireneval gaan bezoeken en gaan beklimmen! Heerlijk gebaat in de watervallen en moe maar voldaan teruggekeerd naar ons kamp. Zondag zijn we met een bootje op het stuwmeer gaan varen tussen de piranha’s. Met het bootje zijn we langs de andere kant van de jungle geraakt waar we aapjes, papegaaien, reigers, spechten en een wurgslang gezien hebben. Onze reisgids Dion heeft de wurgslang voor ons gevangen zodat we mooie foto’s konden maken… DE GEK!
Ik heb het op film hoe onze reisgids de slang van om en bij de 4 meter te grazen neemt met een slap takje en een stukje koord. GEWELDIG om zien..
Het weekend was AF! we hebben heerlijk genoten van de uitstap en keerden gelukkig en voldaan zondag avond terug naar huis. Een nachtelijk wasje en poetsbeurt later besloten we te gaan slapen. Maandag wordt een grote dag….
Maandag zijn we naar de Selectaschool geweest. We werden om 7u30 ontvangen door de super vriendelijke directrice en haar assistente. ze hebben met twee voor ons de ochtendglorie gezongen in hun kantoor.
Dit is een traditie in de scholen, elke ochtend voor het eerste lesuur, voor de pauze alsook na de pauze word God en Jezus geprezen. We hebben heel de voormiddag lessen kunnen observeren. De manier van lesgeven is anders dan thuis maar de kinderen zijn net dezelfde! Vol deugenieterij. Het beloofd een mooie stage te worden!
Nu gaan Ben en ik eerst nog een wasje doen om de modder uit onze kleren te krijgen.
We redden ons hier goed! We zijn echte SURINAMERS.
Enkele weetjes:
- Lindsay haar teen is ontstoken door de jungle toch op sleffers!
- we koken elke dag zelf!
- Anke heeft ons een trukje geleerd: as je achter de SRD een nulletje zet kom je op onze oude belgische frank uit. Zo is bv 10SRD = 100fr = 2,47€
- We hebben kakkerlakken in de keuken! Deze zijn tijdens het weekend verwijderd. Namens onze huisgenoot waren het er een stuk of 100
- Onze drie honden plassen graag tegen onze boodshappen JAK!
- Ben is een echte huisman! Hij poets graag het huisJ
- Lindsay haar voet is ontzwollen!
woensdag 20 februari 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)
