WEEK 2

Weekverslag week 2 : 25.02 – 3.03

Maandag ben ik gaan observeren op mijn stage school, Selecta school.
We werden verwacht bij de directrice Mevr. Blokland omstreeks 7u30. Mevrouw Blokland is een zeer warm en bezorgd persoon, ze zal er alles aan doen om dingen te regelen in verband met stage voor ons. Ze is onze contactpersoon van de school, een persoon waar we met al onze vragen terecht kunnen.

We werden door haar en de onderdirectrice hartelijk ontvangen. In Suriname is het de gewoonte dat de school start met de “ochtendglorie” hierbij bedanken ze de Heer God.
We kregen eerst een persoonlijke ochtendglorie van de directrice te horen. Deze zong voor ons een prachtig kerklied om onze stageperiode in te wijden. Vervolgens mochten we de ochtendglorie in de verschillende klassen bijwonen.

Het was een zeer vreemde ervaring. In België zou niemand er nog maar aan denken om de directeur van een school een lied te laten zingen voor stagiaires. Het was op het moment, voor mezelf, zeer onwennig maar het was langs de andere kant ook zeer respectvol naar ons toe. Deze mensen doen zulke dingen uit het hart, ze laten je onmiddellijk voelen dat je meer dan welkom bent.
Ook de leerlingen groot en klein, stoer en verlegen zongen allemaal uit volle borst mee; het geloofd leeft hier!

Omdat de lessen expressie later op de dag startte heb ik eerst een les handelskennis bijgewoond. Dit om het meer inhoudelijk gericht onderwijs beter te doorgronden. De onderdirectrice geeft dit vak en we werden uitgenodigd om haar les bij te wonen.
Ondanks de beperkte middelen was het een, naar mijn mening, goede les.
De leerlingen beschikken over een balpen en een kladboekje waar ze alle lessen in noteren. Er was een handboek beschikbaar per 2 leerlingen.
De leerkracht vertelde wat er in het boek stond en maakte gebruik van onderwijsleergesprek. De leerlingen werden echt betrokken bij de les en hierdoor werkten de meeste ook actief mee.

Na het uur handelswetenschappen bijgewoond te hebben moest ik even wachten tot ik het vak expressie in het 2de jaar kon gaan bijwonen.

Het vak expressie is te vergelijken met plastische opvoeding bij ons.
Het wordt wel in twee componenten opgedeeld namelijk:
- handenarbeid (2de jaar)
- tekenen (1ste jaar)

In het tweede jaar ben ik gestart met observeren. De leerlingen moesten een lapje borduren/naaien.
Bij de start van de les kwam de leerkracht als een tornado binnengestormd. Ze deelden onmiddellijk de werkjes uit en de leerlingen moesten verder doen waar ze vorige week geëindigd waren. Zonder enige motivatiefase of herhalingsfase!

Het was zo vreemd om zien dat alle leerlingen als “robotjes” verder werkten.
Naarmate de les vorderde liep de leerkracht zonder een woord te zeggen het lokaal uit en kwam ongeveer 15minuten later weer terug met een broodje en drankje en begon deze te benuttigen in de klas.

Als observator stond ik versteld van deze handeling! Het onderwijs hier heeft duidelijk andere regels/gewoonten dan het onderwijs bij ons.

De leerlingen waren niet eens verbaasd dat de leerkracht weg was. Ze deden verder met wat ze bezig waren. Voor sommige was dit verder werken aan het naailapje en voor 75% van de klasgroep was dit praatje maken, andere leerlingen uitdagen, gewoon rechtopstaan en beginnen rappen enz..

Als stagiaire/observator is het zeer moeilijk om te weten wat men nu van je verwacht, hoe men moet reageren.

Moet ik nu ingrijpen?
Gewoontes doorbreken.
Baas spelen.
Gezag van de leerkracht ondermijnen.

Moet ik niets doen?
De leerlingen laten verder doen: praten, rondlopen, …
Gezag van de leerkracht niet ondermijnen.
Jezelf zorgen maken of je wel correct handelt.

Voor mezelf was het zeer frustrerend om deze 2uur na elkaar te observeren. Je begint je te ergeren aan het ongepaste gedrag van de leerkracht. De leerlingen gaan je aanzien alsof je een plant bent, en je begint zelf na te denken hoe jij hier de klas in jouw lessen zal moeten aanpakken.

Moet je handelen zoals de leerkracht hier of mag je je Westerse handelingen hier trachten door te voeren. Het beste zal waarschijnlijk de gulden middenweg zijn.

Toen de leerkracht terug in het lokaal aankwam zette ze zich neer op een stoel. De kinderen met vragen mochten dan langskomen. Bijgevolg een lange rij doorheen heel het klaslokaal, een drukte van jewelste!

Het is hier ook blijkbaar de gewoonten dat de leerkracht graag roept tegen de leerlingen. Als de leerlingen iets niet kunnen of iets niet begrijpen durven ze vaak zeer groffe uitspraken doen.

Jij wil dom zijn!
Je kan niets!
Vaak worden deze in combinatie gegeven met de kinderen belachelijk te maken voor de hele klasgroep. De pedagogiek is ondermaats! Ik kan me hard opwinden in de gedragingen die de leerkracht stelt tegen de leerlingen!

Na deze bewogen les handenarbeid (borduren) heb ik nog 2uur na elkaar de les expressie in een eerste jaar bijgewoond.

De les in deze klas gaat rond tekenen.
De leerkracht komt de klas binnen en zegt zonder meer “binnenland”.
Ik keek verbaasd toe hoe al de leerlingen snel hun tekenschrift op de bank namen en met hun grafietpotlood het binnenland begonnen tekenen.

Zonder enige inleiding, uitleg, vragen, toetsen van de kennis van de leerlingen ging de les van start!
De leerlingen starten aan de opdracht en de leerkracht loopt weer weg!

Na deze 4uur observeren vraag je jezelf af wat je hebt gezien en hoe jij dit kan omzetten naar je eigen lessen.

Na de lessen heb ik even een praatje gemaakt met Mevr. Tolud, de juf van expressie.
Ze vertelde me dat ze onderbetaald moet lesgeven. Dat de leerlingen geen geld hebben om materiaal aan te schaffen en dat dit zeer frustrerend is als leerkracht van een creatief vak!

Ik voelde in de ondertoon van haar stem dat ze het lesgeven ervaart als een sleur.
Ze heeft meermaals geklaagd over haar lage loon (250€ per maand) en de stijgende kosten door het toenemende toerisme.
Doordat er veel stagiaires uit het buitenland komen worden de prijzen hier duurder en maakt dit voor haar het leven onbetaalbaar.

Ik ken je verzekeren dat dit je niet koud laat. We werden als het ware als “oorzaak” van haar moeilijke levensomstandigheden gezien.

Ze vertelde me ook dat de leerlingen hier vaak na enkele jaren de school verlaten. Door de lage inkomens worden de kinderen zeer vroeg van school gestuurd door hun ouders om mee geld te verdienen.
Een ander groot probleem in deze maatschappij is tienerzwangerschap. Het is hier niet vreemd dat een kind van 12 jaar zwanger is!
De kinderen hier hebben geen geld, wanneer dan een man bv zegt hen 10SRD (2,5€) te geven voor geslachtsgemeenschap dan doen de meisjes dit zo! Ze doen alles voor een kleine cent bij te verdienen.

In de klas die ik ben gaan observeren was er een meisje die zwanger was van haar overbuur. Dit terwijl zijn eigen vrouw op hetzelfde moment zwanger was. Zolang de school niet weet dat het meisje zwanger is mag ze blijven op school. Wanneer de directie dit te weten komt is de kans zeer groot dat het kind de school moet verlaten.

Bij het horen van deze verhalen krijg je een volledige andere kijk op de maatschappij hier. Het is zeer moeilijk om deze situaties als werkelijkheid te zien, maar jammer genoeg is dit zo.
De kinderen hier hebben vaak een uitzichtloze toekomst.
Door al deze verhalen te horen kreeg ik het toch moeilijk met de grote culturele verschillen.
Je begint je meer en meer bewust te worden van de waarden en normen die je van thuis hebt meegekregen en die heersen in je eigen land.

Na de observatie ben ik langs het Stichting Projekten (het wordt hier zo geschreven) geweest om te informeren of er nog iets moest gebeuren voor we de volgende dag vertrokken naar Moengo. Alles bleek onder controle te zijn. Er werden nog enkele afspraken gemaakt en we kregen een brief mee om door te nemen voor dinsdag.

Dinsdag ochtend heb ik al men spullen ingepakt om te vertrekken naar het kinderboekenfestival. We werden s’middags verwacht bij de stichting om ons te verdelen over busjes om richting Moengo te trekken.
Na 3uur onderweg te zijn op de hobbelige wegen kwamen we eindelijk aan in Moengo.
Het kinderboekenfestival zou dit jaar doorgaan op het grote voetbalstadion ginds.
Na een korte uitleg en toespraak van Karina (medebegeleidster) en Mevrouw yvonne Caprino , hoofd van de stichting, moesten we aan het werk. Iedereen had zijn eigen standje en moest deze gaan opstellen en inrichten.
Na enkele uren gesleurd met tafels, stoelen en allerhande materialen was mijn stand klaar.
Omstreekt 21uur in de avond kregen we een maaltijd en werden we per busje naar onze woonst gebracht.
Ons huisje werd betrokken door 9 personen, waaronder 4 Surinaamse vrouwen.
Na een goede maar veel te korte nachtrust werden we om 6 uur gewekt voor de douchemarathon. Negen mensen die moeten douchen in de ochtend, geen lachertje. Zeker niet als je met 4 Surinaamse vrouwen het huis moet delen die graag minimum 3 maal per dag lang baden.

Na de douche werden we om 7 uur opgehaald om te starten aan de eerste dag van het kinderboekenfestival.
We kregen een korte uitleg en mochten starten. Van 8uur tot 13uur en van 17 tot 20uur werden er workshops gehouden. Om de 30 minuten moesten de groepen doorschuiven.

Het waren zeer drukke en vermoeiende dagen, maar de glimlach op de kinderen hun gezicht was het waard!
Dit festival is het “FESTIVAL” van het jaar voor de kinderen!
Vanaf de ochtend tot de middag werden er schoolgroepen verwacht en vanaf de avond mochten de kinderen uit de buurt langskomen. De interesse was zeer groot!

Hoewel de organisatie veel beter kon was het toch een mooie ervaring! De kinderen waren geweldig enthousiast en werkten maar al te graag mee aan de verschillende opdrachten die ik voorzien had.
Het was vaak zeer moeilijk voor de kinderen om mij te begrijpen. De kinderen hier moeten
Nederlands op school praten maar praten vaak thuis hun eigen dialect.

Om het communicatieprobleem beter op te vangen werd er een Surinaamse vrouw Patsy genaamd ingeschakeld. Dit maakte het geheel makkelijker. Wanneer de kinderen het echt niet begrepen vertaalde Patsy mijn Nederlandse zinnen naar het Surinaams.
Deze vier vermoeiende dagen waren een zeer leuke ervaring! We legden ook verschillende contacten met Nederlandse studenten.

Het kinderboekenfestival komt hier zeer veel in de media omdat het, het evenement is van het jaar voor de kinderen. Zo liepen er verschillende televisie makers, journalisten,… op het terrein. En elke dag werd er een verslag van het festival op de televisie uitgezonden. Ikzelf ben ook verschillende keren geïnterviewd over het boekenfestival.
Het was een prettige en zeer leerrijke ervaring! Ik heb het gevoel de kinderen iets bijgeleerd te hebben rond het thema communicatie.

Vrijdag avond terug aangekomen in Paramaribo zijn we, na een drankje, vroeg gaan slapen om de nodige slaap in te halen.

Zaterdag ochtend ben ik mee een boottocht gaan maken met de IOL (lerarenopleiding van hier) op de Surinaamse rivier. We hebben enkele oude suikerplantages bezocht en hebben prachtige stukken natuur gezien. Het was een zeer leerrijke trip die goed begeleid werd door een reisgids die van alles op de hoogte was.

Zondag zijn we met ons Belgen groepje een uitstap gaan maken naar een vogelexporteur en een oud indianen dorpje. Bij de exporteur heb ik prachtige vogels gezien van ara’s, papegaaien naar onbekende vogels met prachtige kleuren. de man was ook in bezit van verschillende wurgslangen! EN ik heb er eentje in mijn nek gehad alsook vastgehouden... spannend

Foto s volgen nog

Later op de dag zijn we langs cola creek geweest een bekend toeristisch (waterplasje) dat zwart water bevat, vandaar de naam cola creek vervolgens thuis bij anke afhaal pizza gegeten... dat heeft gesmaakt.
Het was weer een zeer leuke ervaring, we hebben weer veel dingen bijgeleerd!

tot de volgende

xxxxxxx

weetje

als je sms wil zenden doe dit dan best naar mijn mobistar nummer, deze komen zeker aan